Σ’ έναν χωρίον εζούναν τρία συννυφάδα̤ με τ’ αντρούδες-ατουν και την πεθεράν-ατουν. Έναν ημέρα η πεθερά επήεν σην γειτονίαν. Τα τρία συννυφάδα̤ επέμναν μοναχά σο σπίτ’. Σίτα̤ εκάθουσαν κι ενούνιζαν ντο να εφτάγνε, είπεν όλων η τρανέσα :
- Ας εφτάμε έναν χαλβάν να τρώγωμε,
- Καλόν, είπαν κι οι άλλ’.
Μάνι - μάνι έψαν τη φωτίαν, εσέγκαν απάν’ το τηγάν’, έβαλαν τ’ αλεύρα̤ και το βούτερον και ψένε την χαλβάν.
Επήγεν το πρόβατον σον Θεόν και επαραπονέθεν :
- Εμέν’ ( είπεν ), Αρμενάντ λέγνε με φάτς.
- Κι αμ εμέν λέγνε με ασφάτς ( είπεν ο Θεόν ) και ‘κ̆ι’ παραπονίουμε. Εσύ ντο παραπονίεσαι ;
Έναν ημέρα κάμποσ’ νομάτ’ Κοροξενοί επήγαν σην Άρτασσαν κές. Ση στράταν σίτια̤ επαίναν, επείνασαν. Αρ άμον ντο έρθαν σ΄έναν κρύον πεγάδ’ κεκά εκάτσαν κά και εξέγκαν τα ψωμία τουν και τα συφάγια τουν και ερχίνεσαν να τρώνε, χώρια είνας ασόν άλλον. Σίτια̤ έτρωγαν έρθεν να περάν επεκές ένας τούρκος, καβαλκιασμένος σ’ άλογον κι άμον ντο είδεν-ατς πως τρώγνε χώρια̤ είνας ασον άλλον, κάπως αγνόν έρθεν-ατον και εστάθεν και ερώτεσεν-ατς, απ’ είναν – είναν.
Σα χ̆ίλια̤ πεντακόσ̆ια̤ σερανταπέντε της χρονίας, πρωτού η σουλτάνα Μαρία Γκιούλ Μπαχάρ, η Λιβερίτσα να παίρ’ άντραν-ατς τον σουλτάνον Μουράτ το φερμέν ντο όριζεν, να μη πατούν ση Τραπεζούντας το βιλαγέτ Εβραίοι, ένας Εβραίος χαχάμς έρθεν σην Τραπεζούνταν για να πασ̆κίζ κι έρχουνταν εκεί Εβραίοι για εμπόριον, γιατί Εβραίοι έχνε όρκον, νιά αλέτρ να κρατούνε και νιά τσ̆ακούτσ̆. Τον χαχάμ σην Τραπεζούνταν έτυχαν-ατονα ο μολάς τση πολιτείας κι είνας ποπάς, κι άμον μαρκατάσ̆ηδες επροσκάλεσαν-ατονα κι εποίκαν-ατονα τραπέζ σ’ έναν μαειρείον.
Εκ της συλλογής Α. Σουμελίδη
Είνας χωρέτες, ση κρεατινής την εβδομάδαν, ευρέθεν σ’ έναν μοναστήρ. Εκείν’ την εβδομάδαν οι καλογέρ έτρωγαν κι έπιναν. Ο χωρέτες σον ουρανόν ντ’ εράγεβεν σην γήν εύρεν-ατο. Όλεν την εβδομάδαν με τοι καλογέρτς εντάμαν έτρωγεν κι έπινεν, κι άμον ντ΄ελογαρίασεν, ασο μοναστήρ και καλλίον πουθέν ‘κ̆’ επορεί να ευρίκ’, κι’αγέτς πα εσέγκεν σο νούν-ατ’ ν’ απομέν’ εκεί. Εθάρρεσεν οι καλογέρ άλλο τιδέν δουλίαν ‘κ̆’ έχνε και πάντα τρώγνε και πίνε. Εδέβαν τ’ εμπονέσ̆τα̤ κι έρθεν η μεγάλ’ Δευτέρα.
Σαν ορόσημο στεκότανε η εκκλησία (ναός) του Αγίου Θεοδώρου πάνω στο λόφο που στεφάνωνε τη δυτική ακραία ενορία της Κρώμνης που λεγόταν τη Σαράντων. Πίσω απ’ το λόφο εκείνο που ήταν συνέχεια των βουνών της Μόχωρας, έχασκε ένα τεράστιο βάραθρο με πυθμένα το ποτάμι που έβρεχε τις άκρες του χωρίου Λειβάδ’. Το βάραθρο αυτό σε απότομες, κάποτε κατακόρυφες πλαγιές ανέβαινε απ’ τη μια πλευρά ως την κορυφή του Αγίου Ηλία του ομώνυμου βουνού μεταξύ Κρώμνης και Ίμερας κι’ απ’ την άλλη ως την απομονωμένη ενορία της Ίμερας της λεγόμενης Θωμάντων και παραπέρα ως την κορυφή του χωρίου Λυκάστ’.