Ο Άγιος Αστέριος καταγόταν από την Καππαδοκία. Γεννήθηκε μεταξύ του 330 και 335 και πέθανε μεταξύ του 420 και 425. Αρχικά σπούδασε, κατά τα λεγόμενα του ιδίου, κοντά σε κάποιο Σκύθη, δηλαδή Γότθο, ο οποίος είχε πουληθεί αιχμάλωτος στην Αντιόχεια, αλλά χάρη στις γνώσεις του αναδείχθηκε διδάσκαλος της ελληνικής, της λατινικής και των νομικών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ο Αστέριος μελέτησε με αφοσίωση συγγράμματα αρχαίων φιλοσόφων και ρητόρων και ιδιαίτερα του Δημοσθένη.

Σε αυτή την ανάρτηση θα μιλήσουν περισσότερο τα έγγραφα και οι εικόνες παρά τα κείμενα. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τα ζητήματα του προσφυγικού ελληνισμού, τη γενοκτονία που πεισματικά αρνείται η επίσημη τουρκική κυβέρνηση να αναγνωρίσει, την ανταλλαγή των πληθυσμών και μύρια προβλήματα που προκάλεσε αυτός ο βίαιος ξεριζωμός από τα πατρογονικά εδάφη χιλιετηρίδων, τα προβλήματα της εγκατάστασης, αποδοχής, επιβίωσης, μόρφωσης και Ανάστασης του ελληνισμού της Ανατολής στις νέες τους εστίες, αποδίδονται, μεταφέρονται στο σήμερα, απεικονίζονται και αποθανατίζονται μέσα από αυτές τις φωτογραφίες εγγράφων ενός πρόσφυγα από την Ανατολική Ρωμυλία της ελληνικότατης Θράκης.

Αγίου Μεγάλου Βασιλείου, Ομιλία στους Αγίους Τεσσαράκοντα (Σαράντα) Μάρτυρες*.
Το θαυμάσιο τούτο κείμενο δε ξέρουμε ποιο χρόνο γράφηκε. Εκφωνήθηκε όμως στη μνήμη (9 Μαρτίου) των 40 Μαρτύρων, που το 320 θανατώθηκαν κατά το διωγμό του Λικινίου. Τους ιερούς αυτούς αθλητές, επειδή γενναία ομολόγησαν πίστη στον Χριστό, τους σύναξαν και τους έστησαν στην παγωμένη λίμνη στο κέντρο της Σεβάστειας. Ο Μέγας Βασίλειος, χάρη στις άριστες ιατρικές του γνώσεις, περιγράφει με τρόπο εκπληκτικό τις διεργασίες που συντελούνται στον ανθρώπινο οργανισμό από το ψύχος και το πάγωμα και πώς επέρχεται ο θάνατος. Πέραν όμως τούτου έχουμε στα μάτια μας ένα πολύ αρρενωπό κείμενο, έξοχα δομημένο, που δίνει ανάγλυφη τη θεολογία του μαρτυρίου, τη σημασία που αυτό έχει για τον ίδιο το μάρτυρα, για τους λοιπούς πιστούς και για την Εκκλησία γενικά. 

Συνέχεια από το πρώτο μέρος.
Η κοινωνική διαστρωμάτωση της ορθόδοξης κοινότητας Αδάνων
Στην πλειονότητά τους οι ορθόδοξοι του νομού Αδάνων κατοικούσαν στα τρία αστικά κέντρα του νομού. Η συγκέντρωση του πληθυσμού αυτού στα αστικά κέντρα δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί. Οι προοπτικές ανάπτυξης της περιοχής αποτέλεσαν δέλεαρ για την εγκατάσταση ορθόδοξων χριστιανών από άλλες περιοχές. Η κατεύθυνση της μεταναστευτικής κίνησης προς τα αστικά κέντρα προσδιόρισε σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική φυσιογνωμία της κοινότητας των Αδάνων.

Η πόλη των Αδάνων υπήρξε παλιό αστικό κέντρο της Κιλικίας, ευφορότατης περιοχής της νοτιοανατολικής Μικράς Ασίας. Η πόλη άκμασε κατά τη Ρωμαϊκή εποχή ως διοικητικό και οικονομικό κέντρο. Η περιοχή διατηρήθηκε υπό τον έλεγχο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι και την εμφάνιση του Ισλάμ. Από τότε η Κιλικία αποτέλεσε ένα από τα πολιτισμικά και γεωγραφικά σύνορα στα οποία συναντήθηκαν, ανταγωνίστηκαν και συναλλάχθηκαν ο ισλαμικός και ο χριστιανικός κόσμος. Ήδη από τον 7ο αιώνα η περιοχή της Κιλικίας και της πόλης των Αδάνων άλλαξε πολλές φορές χέρια, καθώς υπήρξε το επίκεντρο της αντιπαράθεσης Βυζαντινών, Αράβων και Αρμενίων. Κατά το 13ο και 14ο αιώνα η πόλη των Αδάνων άκμασε ως κέντρο του βασιλείου της Μικράς Αρμενίας.