Το Ευαγγέλιον του Οσίου Χριστοφόρου της Μονής Σουμελά - Εκκλησία Τραπεζούντος.
Ὑπέστῃ ἡ μονὴ κατὰ καιροὺς ἐπιδρομὰς τῶν βαρβάρων καὶ ἐρημώσεις. Κατὰ τὴν παράδοσιν, εἰς τὴν πρώτην τῶν ἐπιδρομῶν οἱ τὰ πέριξ τῆς μονῆς ληϊζόμενοι βάρβαροι ἀνελθόντες ἐπὶ τὸ ὄρος διήρπασαν τα ἐν τῇ μονῇ, τῶν δὲ μοναχῶν ὅσους συνέλαβον ἐπέκτειναν, τὴν δὲ ἁγίαν εἰκόνα ἤγαγον ἐπὶ τοῦ ὄρους, ἶνα συντρίψαντες αὐτὴν περιέλωσι τὰ κοσμήματα τῆς εἰκόνος. Ἐφ' ὼ θέσαντες τὴν εἰκόνα πρηνῆ κατὰ γῆς ἐπήνεγκαν τὴν ἀξίνην ἐκ τῶν ὄπισθεν καὶ ἔκοψαν τὴν εἰκόνα εἰς δύο. Τό Εὐαγγέλιον τοῦ Ὁσίου Χριστοφόρου τῆς Μονῆς Σουμελά
Read more ... Add new comment
Ο εξαιρετικός Οφίτης, συνεργάτης μας, κ. Χρ. Τερζίδης μας απέστειλε προς δημοσίευση μια έκκληση προς τους Οφίτες την οποία λυπούμαστε διότι αδυνατούμε να τη δημοσιεύσουμε ολόκληρη λόγω ελλείψεως χώρου.
Ήταν κάτι το πολύ συνηθισμένο για τους Κρωμναίους ν’ ανεβαίνουν ομαδικώς στην Κρώμνη το καλοκαίρι μαζί με άλλους παραθεριστές εν χορδαίς και οργάνοις. Στο ψηλότερο και βορειότερο μέρος της Κρώμνης υπάρχουν τα παρχάρια. Το δυτικότερο είναι το Μαντακέν και το Σοανορίμ, ανατολικότερα δε τα Λειβαδία και τα Αλεπογιανέσ͜ια και ακόμη ανατολικότερα το Μετζίτ. 
Επί αιώνες τα μεταλλεία στυπτηρίας, αργύρου, χαλκού και χρυσού αποτελούσαν τον κύριο βιοποριστικό πόρο της ζωής των Γαρασαρλίδων. Οι κατακτητές οθωμανοί έχοντας όλο αυτό τον υπόγειο θησαυρό αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τους Έλληνες για την εκμετάλλευση των μεταλλείων διότι οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση να κάνουν κάτι τέτοιο λόγω της αμαθείας αλλά και της ανικανότητάς των. Γι’ αυτό το λόγο όχι μόνο δεν ενοχλούσαν τους ραγιάδες αλλά τους παραχωρούσαν και διάφορα προνόμια. 
Ἡ εἰκὼν ἥτις τὸ πρῶτον ἐδημοσιεύθῃ εἰς τὸ Πανηγυρικὸν Λεύκωμα τῆς Παναγίας Σουμελά, ἔργον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μεταξοπούλου, τοῦ ἔτους 1775, ἐνέχει πολλαπλῆν ἱστορικὴν σημασίαν. 
Οἱ νέοι τῆς Τραπεζοῦντος καθὼς καὶ τῶν ἄλλων παραλιακῶν πόλεων τοῦ Πόντου, ποὺ παρακολουθοῦσαν (ἀκολουθοῦσαν) στὸ ντύσιμο τους τὴ μόδα τῆς Πόλης (Κωνσταντινούπολης) καὶ τῆς Ἀθήνας, προκειμένου νὰ παραθερίσουν στὰ βουνὰ τῆς πατρίδος των, προτιμοῦσαν νὰ βάζουν τὴν τοπικὴ ἐνδυμασία τῶν παλληκαριῶν (τάς ζίπκας).