Η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής και ο Κουκαράς στη Λαογραφία των Ελλήνων του Πόντου
Η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής ήταν αυστηρότατη. Νήστευαν και οι λεχώνες και οι άρρωστοι και τα παιδιά. Κι όταν κανενός η μύτη μάτωνε, ή τα χείλη ή το δόντι, δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο να καταπιεί το αίμα, γιατί όπως πίστευαν : “χαλάν’ η νεστεία” (χαλάει η νηστεία = καταλύεται). Οι γριές τρομαγμένες λες κι επρόκειτο να γίνει κανένα κακό, φώναζαν : “Μη κουρτάς, α’ μαντσιρί͜εις” = μη καταπιείς, θα χαλάσεις τη νηστεία.
Η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής και ο Κουκαράς στη Λαογραφία των Ελλήνων του Πόντου
Read more ... Add new comment
Οι μετοικήσεις των Ελλήνων του Πόντου προς τη γή του Καυκάσου έχει βάθος αιώνων και δεν αφορά μόνο στην περίοδο του τέλους του Ρωσοτουρκικού πολέμου όπως νομίζουν ή πιστεύουν πολλοί. Ο ελληνισμός ο ευρισκόμενος σήμερον εν Καυκάσω και εις τας νοτιο-ανατολικάς επί του Ευξείνου παραλίους χώρας της ρωσικής επικράτειας και ανερχόμενος εις εκατοντάδας χιλιάδας, απώκησεν ολόκληρος εκ Πόντου. 
Ο Ιωάννης πρωτοψάλτης ο Τραπεζούντιος διακρίνεται από τον μεταγενέστερο του Ιωάννη πρωτοψάλτη τον Βυζάντιο †1866. Υπήρξε Δομέστικος (πρώτη μνεία για το 1727), αργότερα Λαμπαδάριος τα έτη 1728 με 1734-1736 και τέλος, Πρωτοψάλτης τη περίοδο 1734 ή1736 με 1770 της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Υπήρξε μαθητής του Παναγιώτου του Χαλάτζογλου.
Ο Διογένης ο λεγόμενος "Κυνικός" είναι ένας από τους μεγαλύτερους κυνικούς φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδας. Γεννήθηκε στη Σινώπη του Πόντου, αναγκάστηκε όμως να εγκαταλείψει την πατρίδα του, μικρός και να έρθει στην Αθήνα. Στην Αθήνα ο Διογένης μαθήτευσε κοντά στον φιλόσοφο Αντισθένη, ιδρυτή της κυνικής. Σύντομα η φήμη του Διογένη εξαπλώθηκε σε όλη την Ελλάδα σε σημείο να επισκιάσει και να ξεπεράσει τη φήμη του δασκάλου του.
Την παραμονή των Φώτων, τα παιδιά γύριζαν στα σπίτια και έψαλλαν το: “Σήμερον τα Φώτα και φωτισμός...”. Η νοικοκυρά ετοίμαζε το τραπέζι, όπως και τα Χριστούγεννα. Τα κορίτσια έκαμναν “τ’ αλυκόν την πίταν”, δηλαδή έψηναν αλμυρή πίτα που έτρωγαν το βράδυ, κι όποιον άντρα έβλεπαν στον ύπνο τους ότι τους έδινε νερό, εκείνος θα ήταν ο μελλούμενος σύζυγός τους.
Το Σάββατο του Λαζάρου γύριζαν τα παιδιά για τα κάλαντα αλλά δεν τους έδιναν χρήματα παρά ρόκες ψημένες ή τσίρα̤. Την Κυριακή των Βαϊων έψαλλαν “Θεία, θεία των Βαϊων, δός κερκέλ’ κι εμέν ωβόν” δηλαδή σήμερα που είναι γιορτή των Βαϊων στους άλλους δώσε κερκέλ (κουλούρι σπιτικό), και σε μένα δώσε αυγό.