Σην Θέμπεδαν σο Κάν, έτον ένας κοδέσπαινα. Το μοθοπώρ’ έγκεν οικοκύρτς ασή Μουγουλτά δύο πατμάνια μέλια. Η κοδέσπαινα ασ΄ εποίκεν πρώτα την χαλβάν εξέγκεν έναν τρανόν σαχάν μέλ’ να τρώγνε το βράδον αγούρ’, κι εκούξεν την νύφεν-ατς την Σουμέλαν κι είπεν-ατεν : «Νύφε, πλύσον καλά καλά τα δύο χαλκωματένια τεπέδες να συνορθιάζωμε τη χρονίας-εμουν το μέλ’».
Νομαρχία Τραπεζούντος Περιφέρεια Αργυρουπόλεως
1.030.000 κάτοικοι
Γεωγραφική περιγραφή της επαρχίας Χαλδίας και των παρ’ αυτήν πόλεων
Ο νομός Τραπεζούντος έχει σύνορα προς βορά τον Εύξεινον Πόντον (Μαύρη Θάλασσα), προς νότο τον νομό Σεβάστειας, προς ανατολάς τον νομό Ερζερούμ και προς δυτικά τους νομούς Κασταμονής και Σεβαστείας. Η νομαρχία Τραπεζούντος περιλαμβάνει τέσσερις διοικήσεις : α) την γενική διοίκηση Τραπεζούντος, β) την διοίκηση Αμισού (Σαμψούντας, Τζανίκ), γ) την διοίκηση Αργυρουπόλεως (Κι͜ουμούσ̆ Χανέ) και δ) την διοίκηση Λαζιστάν (Ριζαίου).
Ο Ιωάννης Νικοπολιτίδης γεννήθηκε το 1859 στη Νικόπολη του Πόντου. Σε ηλικία 14 χρόνων ορφανός και απ’ τους δύο του γονείς, με τις δύο του αδερφές έφυγε στη Νότια Ρωσία αναζητώντας καλύτερη τύχη. Στην Τσάλκα πάντρεψε την μια αδερφή του και λίγο αργότερα έφυγε κι εγκαταστάθηκε στο Βεζίνκιοϊ του Κάρς. Εκεί πάντρεψε και την άλλη του αδερφή με τον περίφημο κληρικό και αγιογράφο παπά Μύρωνα Μυρωνίδη, δάσκαλο παλιότερα στο Τσίπλαχλη και στο Βεζίνκιοϊ. Στο Βεζίνκιοϊ αργότερα παντρεύεται και ο ίδιος τη Σοφία Πολαετίδου από την Άτρα που έτυχε να βρίσκεται εκεί σε επίσκεψη συγγενών της.
Παρακολουθείστε το σχετικό αφιερωματικό μας βίντεο
Και ΄ς σην Σαντά πα π’ έντρισεν μη λέει είμαι αντρισμέντ’σσα
ο πρόσωπος ατς κ̆ι γελά πάντα τυραννιμέντ’σσα
Τ’ αρνί μ’ επέρεν το χ̆έρι μ’ είπε ‘με αφήνω υείαν
και τα δάκρυα̤ ν-εστήλωναν και σ’ εμόν την καρδίαν
Παρακολουθείστε το αφιερωματικό μας βίντεο
Καρσλίδικος σκοπός – Χορός γοργό Τίκ
Αγαπώ έναν κουτσήν π’ αγαπά την καλατσήν
κ̆ι επορώ να φέρ’ ατεν ‘ς σ’ οσπίτ’-ιμ’ έναν βραδύν
Αχ βαχ μάτια μου έφαγα για νιάτα μου
για τ’ εσέν τσούνας κουτάβ’ έφαγα τα νιάτα μου
Κι όταν στις ατελείωτες νύχτες του χειμώνα θυμόντουσαν τα παλιά και άρχιζαν να διηγούνται πώς πέρασαν στο Αλάταουν, στα Άδανα, την Κουρτίαν με το νοσταλγικό προοίμιο : έϊ κιτί τέϊ, μαύρα καιρούς, μαύρ’ ανθρώπ’ και μαύρα έργατα, κι οι νέοι άκουγαν με προσοχή. Τα παιδία ή η νύφη ήταν πάντα έτοιμοι να φέρουν άψιμον για τα τσιγάρα ή τα γαλιόνα̤ (πίπες), είτε νερό με το τάς ή με τη μαστραπά. Οι γυναίκες, αν η ρύμη του λόγου έφερε να εκστομίσουν μπροστά στους άντρες τους άπρεπο λόγο, ζητούσαν συγνώμη ως εξής : παρέξ’ και τα τίμια τα προσώπς, ή παρέξ κι απ’ εσάς, ή ο λόγος -ιμ’ σ’ εκείνο, (έγκα το λασσούμενον, ο λόγος -ιμ’ σ’ εκείνο, είπε με ότωπως τον κύρ’-ισ’ παρέξ κι απ’ εσάς, είπε οδείνα ν’ εφτάγω κτλ.
Πηγή : Παντελής Η. Μελανοφρύδης