Το τραγούδι αυτό, το τραγουδούσαν στα Σούρμαινα του Πόντου, όταν καθάριζαν τα καλαμπόκια. Μια γυναίκα τραγουδάει και οι  άλλες επαναλαμβάνουν από μια φορά τον στίχο της κατάληξης κάθε στροφής.

Κάτω στην Άσπρη θάλασσα
καρδιά μου καρδιά μου
Κάτω στην Περατιά
έχω καρδιά καημένη

Καράβιν χιλιαρμάτωτον
καρδιά μου καρδιά μου
εχπάστεν ση Φραγγίαν
έχω καρδιά καημένη

Έχει απέσ΄ τους Έλληνας
καρδιά μου καρδιά μου
Ρωμαίϊκα παλληκάρια
έχω καρδιά καημένη

Παρακολουθείστε το σχετικό μας βίντεο για το δημώδες άσμα

Κι όντας έμνε μικρόν παιδίν και ώριαζα τ’ αρνόπα
‘ς σα ψηλά-ψηλά βόσκιζα, ΄ς σα χαμηλά ελάλ’να
Ωρίαζα και τον γιαγκάζ’ ατού ‘ς σα γονοκώλια̤
Γιαγκάζ, θα γυναικίζω σε φορτού τα καλαμάνια,
Εσύ κόρη που κρύφκεσαι κι αφκά ΄ς σα καλαμάνια
Έρται ώρα και κρύφκεσαι αφκά ΄ς σο παλληκάρι.
Λιάστ’ αιματούτ’ η καρδία σου κι’ελιάς κι εμέν’ τον ξένον.
Ξένε μ’ ‘ς σα ξένα αρρωστούν, κανένας πέντ’ ημέρες.
Σ΄εσέναν πέντ’ ημέρες έν’, ΄ς σ’ εμέναν πέντε χρόνια.

Τα Τάμαλα ήταν ένα καθαρά ελληνικό χωριό χωρίς καμία τουρκική οικογένεια. Υπαγόταν στην επαρχία των Κοτυώρων του νομού Τραπεζούντας.
Είχε ένα διτάξιο σχολείο στο οποίο φοιτούσαν γύρω στους διακόσιους μαθητές με δασκάλους τους : Υφαντίδη Ιωάννη, Τριανταφυλλίδη Θεόδωρο και έναν ακόμη του οποίου το όνομα έχω λησμονήσει.
Είχε μια εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και ένα παρεκκλήσι επίσης του Αγίου Κωνσταντίνου. Ιερείς ήταν ο παπα Παύλος και ο παπα Τριαντάφυλλος.

Η διάλεκτος του Πόντου και ιδιαίτερα της Σαντάς, είναι μια από τις χαρακτηριστικότερες ελληνικές διαλέκτους. Σώζει τον μεσαιωνικό, τον βυζαντινό χαρακτήρα της, με πολλούς γλωσσικούς και γραμματικούς τύπους και λέξεις αρχαϊκές, ακόμα δε και ομηρικές.
Οι έλληνες του Πόντου δεν ακολούθησαν την γλωσσική εξέλιξη των ασπροθαλασσιτών (ελλήνων του Αιγαίου πελάγους – ak deniz στα τουρκικά είναι το Αιγαίον πέλαγος/ άσπρη-λευκή θάλασσα, σε αντιδιαστολή με το kara deniz που είναι η μαύρη θάλασσα. Ως γνωστόν τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα (βοράς-νότος-ανατολή-δύση) ορίζονται απ’ τους τούρκους με χρώματα).  Ο βοράς με το μαύρο χρώμα, ο νότος με το ερυθρό, η ανατολή με το μπλε-ουράνιο ή ουρανί και η δύση με το λευκό. Απομονωμένοι λοιπόν οι έλληνες του Πόντου στην Νοτιοανατολική άκρη της Μαύρης θάλασσας, διατήρησαν την απήχηση της βυζαντινής λαλιάς και είναι η γλώσσα τους ένας σύνδεσμος γλωσσικός, ένας συνδετικός κρίκος των αρχαίων αλλά και των νέων χρόνων.

Τώρα που ζούμε τις ημέρες των μεγάλων εορτών της Χριστιανοσύνης ενθυμούμαι ζωηρά πως τα γιόρταζαν στην πατρίδα.
Γενικά στα χωριά της Γαρέσαρης είχαν την πατροπαράδοτη και χριστιανική συνήθεια την περίοδο των μεγάλων εορτών όπως ήταν τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά αλλά και η λαμπροφόρος Ανάστασις του Κυρίου, σχεδόν όλοι οι άντρες του χωριού να μαζεύονται μετά την απόλυση της θείας και ιεράς λειτουργίας , στο σπίτι του προεστού της εκκλησίας (του ιερέως) και να του εύχονται μακροβιότητα ζητώντας την ευλογία του.
Έπειτα με σειρά γυρνούσαν όλα τα σπίτια πλουσίων και φτωχών έχοντας επικεφαλής τον προεστό, ευχόμενοι σε όλους το : Χριστός ετέχθη – Αληθώς ετέχθη ή το : Καλή Χρονιά.
Το δε Άγιον Πάσχα έλεγαν το Χριστός Ανέστη ή Καλό Πάσχα.