Λαογραφικά έθιμα αλληλεγγύης της Αργυρούπολης του Πόντου : «Τα παραμόνια̤ - Τα πονεμένα - Ο Ψαλμόν - Το χουλέν - Η αργατεία - Η Γειτονία», του Ιμεραίου καθηγητού κ Αγ. Φωστηροπούλου

Σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής, τα έθιμα της αλληλεγγύης ήταν ζωηρά ανεπτυγμένα στο Ποντιακό στοιχείο, άλλωστε είναι κοινό γνώρισμα του Ελληνικού χαρακτήρα. Παρακάτω περιγράφονται εν συντομία, τα κυριότερα από το έθιμα αυτά, όπως επικρατούσαν στην επαρχία της Αργυρούπολης του Πόντου. 

Το παρακάτω σύγχρονο δημοτικό τραγούδι δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ποντιακή Εστία τον Απρίλιο του 1950, δηλαδή 72 χρόνια από σήμερα και 30 χρόνια μετά τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής και την περιβόητη ανταλλαγή των πληθυσμών. Αξίζει να παρατηρήσουμε πόσο έχει μεταλλαχθεί στη σημερινή εποχή, η γλώσσα του δημοτικού μας τραγουδιού. Ποιες ήταν οι εικόνες και τα θέματα που ενέπνεαν τη λαϊκή μούσα, όχι (εκεί) στον Πόντο πριν το 1900, αλλά εδώ στην Ελλάδα το 1950.

Καρακώνω
Ερμηνεία : κλειδώνω - σφραγίζω - εξολοθρεύω
Ετυμολογία : α) κορακώνω δλδ βάζω τον κόρακα ή το τσιγγέλι της πόρτας, β) βάζω το καρακίδ’ = κλείνω, γ) εκ του τουρκικού καρά και του ελληνικού ακίς = αγκυλωτό σίδερο, δ) κλείνω την θύρα δι’ εξαρτημένου αντικειμένου : κακ-ραχώνω (ράχος = ασφάλεια – προστασία)

Κολλημένε
Ερμηνεία : καμένε, κολασμένε, καταραμένε
Ετυμολογία : α) εκ του κολλώ = συνάπτω, β) κολασμένε = κόλασις, ρήμα εις την Ποντιακή : κολατίγουμαι = αμαρτάνω, και κολατισμένος (στην Κρώμνη) ενώ κολλημένος (στη Ματσούκα) : «Μώ ντ’ εκόλτσες με εσύ» = Άχ, μ’ έκανες να αμαρτήσω, γ) καταραμένε = εκ του αποκολληθέντος, αποχωρισθέντος

Λαλασεύω
Ερμηνεία : χαϊδεύω, παραχαϊδεύω, χαϊδεύω σε βαθμό να ξετρελαίνω
Ετυμολογία : α) εκ του αρχαίου λαλαγώ = λαλαγή = άναρθρος φωνή, β) εκ του λάλα = παλαβή θηλυκό του παλαλός = παλαβός και η συνήθης κατάληξη -εύω, όπως απραϊα, απραεύω, καλόγερος, καλογερεύω