Μικρέ νυφίτσα φούμιξεν από τα πεθερ’κά τ’ς, ούτε ΄ς ση κυρού θέλ’ να πάη, ούτε ΄ς σα πεθερ’κά τ’ς.

Πάει όλο τον γιαλό γιαλόν, όλεν τον περιγιάλον, ευρίκ’ λαλάτσια̤ πλουμιστά κάθεται κά(τ) και παίζει
-Σίτ’ έπαιζεν, σίτ’ έκλαιεν, σίτ’ εψιλοτραγραγώδνεν :
“Χριστέ μ’ και να εβούρτσιζεν Πολιτειανόν καράβι(ν)
Να είχ̌εν χρυσά άρματα και πράσινα γελκιάνια
να είχ̌εν και τον ξένον μου απ’ έσ’ καραβοκύρη”
Τον λόγον ατς ‘κ̌’ επλέρωσεν καράβ’ εφανερώθεν.

Γεννήθηκα στο χωριό Σταυρί της επαρχίας Αργυρούπολης του νομού Τραπεζούντας στις 22 Δεκεμβρίου του 1903. Επρόκειτο για ένα αμιγώς Ελληνικό χωριό με διακόσια περίπου σπίτια στο οποίο όλοι οι κάτοικοι μιλούσαν την ποντιακή διάλεκτο. Το χωριό είχε πέντε ναούς, έναν σε κάθε μαχαλά :
Του Αγίου Θεοδώρου
Της Αγίας Τριάδας
Του Αγίου Βασιλείου
Του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και
Των Αγίων Πέτρου και Παύλου.

Παρακολουθείστε το αφιερωματικό μας βίντεο στο χωρίον Σταυρίν του Πόντου

Συχνά στην ποντιακή δημοτική παράδοση και ποίηση απαντώνται τρία πουλιά : το Τρυγόνι, το περιστέρι και ο αετός. Είναι τα αγαπημένα πουλιά των Ελλήνων Ποντίων. Ο αετός ή αητός ή αητέντς ή γάτζουρας εκπροσωπεί την ανδρεία, την τόλμη, την δύναμη και το μεγαλείο.  «Αητός επεριπέτανεν ψηλά ‘ς σα επουράνια̤»
Είναι ο ισχυρός βασιλιάς των αιθέρων. Τα παιδιά τον αγαπούσαν εξαιρετικά αλλά και τον φοβόντουσαν. Μόλις τον έβλεπαν να ζυγίζει μεγαλοπρεπώς τα φτερά του στα ύψη, άρχιζαν τις φωνές : «Αητόν ! Αητόν ! …ή…Γάτζουρα ! Γάτζουρα ! Εκχ̌ύεν η σ̌ουρβά σ’ κι εκάγαν τα πουλία σ’»

Παρακολουθείστε το αφιερωματικό μας βίντεο στον ανάποδο χορό Τέρς και το ομώνυμο τραγούδι της Τρυγώνας

Η Μασούρα ήταν αμιγώς ελληνικό χωριό αποτελούμενη από εκατό οικογένειες. Είχε έναν ναό και δύο παρεκκλήσια του Προφήτη Ηλία και της Αγίας Μαρίνας στα οποία λειτουργούσαν ο παπά Αλέξης και ο πατέρας του o παπά Ιωάννης. Διατηρούσε ένα ελληνικό σχολείο με πολλούς μαθητές στο οποίο δίδασκε ο παπά Συμεών, αδερφός του παπά Αλέξη. Ο ίδιος ήταν ιδιοκτήτης και του μοναδικού μπακάλικου του χωριού.
Η ύδρευση του χωριού γινόταν από τρείς πηγές (βρύσες) από το κάθεν το πεγάδ’, από το πέραν το πεγάδ’ και από το απανοχώρ’. Το χωριό ήταν χωρισμένο σε τέσσερις μαχαλάδες : των Σκανταράντων, του Γουμπλουζί, του Απανοχώρ’ και του Καγκελίνα.

Έτσι έλεγαν στα μέρη μας τα Χριστούγεννα : “Τη Χριστού”.
Ο κόσμος περίμενε την μεγάλη αυτή εορτή όπως και την Λαμπρή (το Πάσχα). Τοποθετημένη και τούτη η εορτή στο τέλος μια σαρακοστής με την πιο αυστηρή αποχή από την κρεοφαγία και κάθε αρτύσιμο, ήταν πολύ φυσικό να κρατάει τον κόσμο σε αγωνία : Πότε θα έρται τη Χριστού !
Η αποτοξίνωση του οργανισμού είχε συντελεστεί πια και με το παραπάνω. Όλοι ανεξαιρέτως μικροί και μεγάλοι νήστευαν. Καμία παράβασις δεν γινόταν.

Τους μικρούς τους φόβιζε ο κουκαράς και τους μεγάλους -εάν τολμούσαν να καταλύσουν την νηστεία- πολύ σπάνια περίπτωση, τους συγκρατούσε ο φόβος απ’ την ρετσινιά : ατός φαρμασώντς έν’, ή προτεστάνος έν’.