Στη Λιβερά και στα περισσότερα χωριά της επαρχίας Ροδοπόλεως Ματσούκας, τα κάλαντα, όπως λεγόταν το Νέο Έτος, υπήρχε το έθιμο το Κοτσ̆αμάνων (έβγαιναν οι Κοτσ̆αμάν’). Αυτό το έθιμο γινόταν ανελλιπώς και με πολύ ενθουσιασμό κάθε χρόνο. Λάμβαναν μέρος πολλοί νέοι άντρες ηλικίας 35 – 45 ετών. Αρκετές ημέρες πριν τα Χριστούγεννα άρχιζαν να ετοιμάζουν τις ενδυμασίες τους, οι μεν ξενιτεμένοι στην Πόλη και στην Τραπεζούντα ενώ οι υπόλοιποι στο χωριό όπου θα συγκεντρώνονταν και οι ξενιτεμένοι προκειμένου να οργανώσουν τους ομίλους (ομάδες) τους. Τα ρούχα και ο εξοπλισμός που χρησιμοποιούσαν οι Κοτσ̆αμάν’ ήταν τα εξής :

"Χωρολόγι"
Η «Χώρα». Γενικώς οι ξένοι, σε αντίθεση με τα συγγενικά πρόσωπα. Η χώρα ντο λέει μη τερείς = μη κοιτάς τι λένε οι ξένοι. Τη χώρα π’ ακούει, τη χώρας γίνεται = όποιος ακούει τις συμβουλές των ξένων αποξενώνεται απ’ την οικογένειά του. Τη χώρας τα λόγια̤ = ξένες, ανεύθυνες φήμες. Χωρολόγι = Προκειμένου να επιστήσουν την προσοχή των μικρών ώστε να συνηθίζουν να είναι σεμνοί στην εμφάνισή τους, μόλις φαινόταν η γύμνια τους, φώναζαν : Χωρολόγι ! Χωρολόγι ! που σήμαινε Ντροπή, θα σε γελά ο κόσμος. Οι μικροί έσπευδαν να κρύψουν την γυμνότητα τους κι έτσι από μικρή ηλικία συνήθιζαν στη σεμνότητα.

Σεβτάν το λέτε παιδία, ΄ς σην παξ̆αν ‘κ̆ι’ φυτρούται, ΄ς ση πεκιαρίων την καρδιάν άμουν καρφίν καρφούται

Εσέν’ π’ εποίνεν η μάνα έτονε αβαράσσα, εποίκε ‘σε πεντάμορφον, κι εγώ το νού μ’ εχάσα

Η αγάπη σ΄εποίκε ‘με ζαντόν και δαιμονέαν, και ‘ς σα ραχ̆ία λάσκουμα και ‘ς σα κοιλάδα̤ μένω

Εφόρεσεν και ενέλλαξεν το κοντόν το φιστάν άτ’ς, με το μολύβ΄ θα κρούγ’ ατον πη θα κείται ‘ς σο γιάν’ ατ΄ς

Το στολίδι και το καύχημα της Κερασούντας. Τα παλιά της κάστρα με τους τεράστιους ογκόλιθους φαντάζουν σαν να κατασκευάστηκαν για διάκοσμο του τοπίου και όχι για την οχύρωση του. Προβάλουν τόσο φυσικά, απαλά, ήρεμα. Η πρόσβαση στο κάστρο και στην ακρόπολη ήταν εφικτή από πολλές πλευρές. Το πλάτωμα πάνω στην ακρόπολη ήταν σκεπασμένο πάντοτε με χλόη και φυτεμένο, χάρη στις προσπάθειες του αείμνηστου καπετάν Γιώργη πασά, με αειθαλή δέντρα, προπαντός ταφλάνια (καλλωπιστικά φυτά). Σε ένα σημείο του κάστρου αρχίζει υπόγεια σήραγγα που σύμφωνα με τις αφηγήσεις των παλιότερων κατέληγε κάτω στην παραλία όπου μια μπούκα που βλέπαμε στα πλευρά του βράχου, θεωρείτο η έξοδος της σήραγγας.

Πρόσωπον λέγεται το μπροστινό μέρος του κεφαλιού. Άλλα παραδείγματα με την ίδια έννοια : 1) πρόσωπο του τοίχου ή της πέτρας (το μπροστινό - το πελεκημένο μέρος), 2) της λίμνης, δηλαδή η επιφάνεια του νερού και γενικά της γης, 3) του υφάσματος, η καλή του όψη αλλά και το ίδιο το ύφασμα γενικώς αλλά όχι η φόδρα, 4) πρόσωπο του χωραφιού, το σπαρτό, το χόρτο. Για άνθρωπο λέγεται : στενοπρόσωπος ή πλατυπρόσωπος δηλαδή με στενό ή πλατύ πρόσωπο.