Τρανόν καυγάν είχανε τα δύο μαχαλάδες τη Σίχτορμης: Τ’ απάν’ και τ’ αφκά, που να χτίζ’νε την εκκλησίαν ατούν. Τ’ απάν’ οι μαχαλέτ εθέλναν εκεί να χτίζ’νε την εκκλησίαν γιατί και τοι Παπαδάντων ‘κ̆’ είχ̆εν εκκλησίαν και θα έρχουνταν κι εκείν’ εκεί.
Η Χατσέτσα η Ελένε με την αδελφήν ατς την Αναστασίαν ασήν Αε-Φωκάν, μετ’ έναν χάταλον, ανεψιόν ατουν, εσκώθαν ασό Κάν να πάγνε σήν Μούζαιναν. Μαρτή καιρός έτον, τα χ̆ιόνι͜α ελίγουνταν και τα νερά έταν πολλά. Γεφύρι͜α εκείν’ τον καιρόν ‘κ̆’ έταν. Με τα ποδάρι͜α έσ̆κιζαν κι’ επέραναν τα νερά.
Εἶναι ὁ σπαρακτικὸς ἐκεῖνος σκοπὸς μὲ τὸν ὁποῖο κατὰ τὸ ἔθος, ἀποχαιρετοῦσε ἡ νύφη τοὺς οἰκείους της, πατέρα, μητέρα καὶ τ' ἀδέλφια. Μὲ δάκρυα καὶ πόνο ψυχῆς γέμιζαν τους πάντες οἱ στιγμὲς ἐκεῖνες τοῦ ἀποχωρισμοῦ.
Καλά ‘ποίκα κι εγάπεσα σουμά ‘ς σην γειτονία,
εμπαίν’ εβγαίν’ ελέπ’ ατό και χ̆αίρετ' η καρδία μ’.
Είδη και μοντέλα περικνημίδων στο Σταυρίν της Χαλδίας του Πόντου.
1. Τα Αιατένα. Κατασκευασμένα εκ μερικού μαλλιού, τιφτικένια.
Τρυγόνα μου ΄ς σην αύλ͜ια σου κείντανε ξερά ξύλα
και-ν ας σην εμορφάδα σου ανθούν και φέρ’νε φύλλα