Δίστιχα περιοχής Σταυρίν. Συλλογή Δ. Κ. Π. Σταυριώτη. Χρονικά του Πόντου. Τεύχος 7ο (1943)
Αέτσ’ άμον το έπαθα, κορτσόπον να παθάντς-ι (παθάνεις),
κι άμον το δα̤βαίν’ σο κιφάλ’ τσ’, ατότες θα μαθάντς-ι (μαθάνεις).
Αέτσ’ γραμμένον έτονε, τρία φοράς ν’ αντρίης-ι,
δύο οσπίτα̤ ‘χάλασες, το τρίτο πως θα χτίης-ι;
Δίστιχα Σταυρίν. Χρονικά του Πόντου 1943. Συλλογή Δ. Κ. Π. Σταυριώτη Β' Μέρος
Αέτσ’ εγώ ‘κ̆ι γίνουμαι, αέτσ’ εγώ ΄κ̆ι στέκω,
χωρίς εσέν’ το κιφάλι μ’ σο μαξιλλάρ’ ‘κ̆ι θέκω.
Αέτσ’ έν’ πουλί μ’, αέτσ’ έν’, άλλο ‘κ̆ι ταενίζω,
αφού ‘κ̆ι θέλ’τς να έρχ̆εσαι, άλλτς θα χαρεντερίζω.
Αέτσ’ έν’ πουλί μ’, αέτσ’ έν’, αέτσ’ άμον ντ’ εξέρω,
‘κ̆ι θέλτς να ‘φτάς ντο λέγω ‘σε, πολλά θα υποφέρω.
Αέτσ’ πως έν’ Αννίτσα, μικρέσσα τριγονίτσα,
παρακαλεί ‘με : “έπαρ’ τεν” και τ’ εσόν η μανίτσα.
Αζαρέας τρώει ξύλον και τρομάζ’ άμον το φύλλον,
κι η γαρή ατ’ καταράται : καλά να παθάν’ ο σ̆κύλον !
Αοίκος άντρας άναλος ντο θ’ ευτάει την παντρείαν;
ας ζώσ̆κεται το πισ̆ταμπάλ’ και πάει σπογγίζ’ μαντρία.
Αϊνά απάν’ σα γόνατα σ’ ετέρνες κι εσ̆κεπάουσ’ν,
έρθα κι εδέβα επεκέσ’, αρνόπο μ’ ντ’ εχπαράουσ’ν;
Ακείνα τα ραχ̆όπουλα γιατί μοιρολοούνε;
ερούξεν το χ̆ό̤ν’ σο ραχ̆ίν να έρχουν ‘κ̆’ επορούνε.
Ακείνα τ’ άστρα τ’ ουρανού να έσαν τσ̆εβαϊρα̤,
θ’ εχάριζ’ ατα τ’ έμορφους θα έχτιζα χατίρα̤.
Ακείνα τα ψηλά ραχ̆ά̤ σο χ̆ό̤ν’ δεν ΄κ̆ι παθάν’νε,
πασ̆κείν το είν’ αμάθετα κι ατώρα θα μαθάν’νε;
Ακείνε η παντέμορφος πάντα χαλάν’ χατήρα̤,
βάλ’ν ατέν να κεράζ’ ρακίν, φέρ’ εύκαιρα ποτήρα̤.
Ακείν’ τα σ̆κυλοκούταβα κρύφκουνταν και γελούνε,
κι άμον ντ’ ελέπ’νε τοι πεκιάρτς τσ̆ιτίζ’νε και τερούνε.
Ακείν’ τα ψηλά τα ραχ̆ά̤ έχ’νε τρανόν αντάραν,
ναϊλλοί ατώρα τοι δεβάτ’ς ντο θα τρών’ την παπάραν.
Ακείν’ το κομμενόχρονον απόψ’ ξάϊ ‘κ̆’ εκοιμέθεν,
όλεν τη νύχταν φίλεμαν και λέει ξάν’ ΄κ̆’ εκανέθεν.
Ακείν’ το κομμενόχρονον εντώκε μ’ ο̤μματέαν,
να πάω και ευρήκ’ ατο αφκά σην ποταμέαν.
Ακείν’ το κομμενόχρονον και πως εγαντουρεύτεν;
τσ̆εχέλ’κον και μικρόν έτον, μίαν εγιαγκουλεύτεν.
Ακείν’ το κομμενόχρονον σύρ’ καλά το νισ̆άνι,
έναν ομματί τέρεμαν ευτάει ‘σε περισάν-ι.
Ακείν’ το κομμενόχρονον τρέχ̆’ αν’ κα κι αραεύ’ ‘με,
αθαρρεί με το τρέξιμον εμέν’ θα γαντουρεύ’ ‘με.
Ακείν’ το ξεροπέγαδον Θεέ μ’ να μη τσουρούται,
όνταν διψά τ’ αρνόπο μου, πάει πίν’ κι απολιγούται.
Ακείν’ το πέραν τα ραχ̆ά̤ ντο πολλά εχ̆ονίγαν;
έρθεν κι εδέβεν Άνοιξη, τα χ̆ό̤να̤ ‘τουν ΄κ̆’ ελύγαν.
Ακείν’ το πέραν τα ραχ̆ά̤ χ̆ό̤να̤ καπατεμένα,
που θα πάτε γονεύετε πουλόπα κουρεμένα.
Ακείν’ το πέραν τα ραχ̆ά̤ ντο πρασινίζ΄νε πάντα,
λάσκουμ’ ατα καθημερ’νώς, τα τά̤ρτα̤ μ’ όλα χάν’νταν.
Ακείν’ το πέραν τα ραχ̆ίν πότε θ’ αποχ̆ο̤νούται ;
όσον τερώ τα χ̆ό̤ν’ αθε η καρδία μ’ φουσκούται.
Ακείν’ το σκ̆υλοκούταβον φοούμαι γιάμ’ θα χάται,
εβγαίν’ τη νύχταν λάσ̆κεται και ξάϊ πα ‘κ̆ι’ φοάται.
Ακεί πέραν ήλες έν’ η Φραντάλα τίνος έν’;
για τ’ εμόν έν’ για τ’ εσόν, για τη δυονών πα έν’.
Ακεί πέρα σο ραχ̆ίν στέκ’ έναν πουλίν παχ̆ύν,
με τ’ εκείνον το πουλίν το γιαβρόπο μ’ θα παχ̆ύν’.
Ακεί σο πέραν το ρακάν’ τα προατόπα μ’ βόσκουν,
με τ’ έναν ψιλόν σ̆ύριγμαν ευτάγ’ ατα και κλώσκουν.
Ακεί σο πέραν το ραχ̆ίν θα βγαίνω σο παρχάρι,
με τα πουλία τη Θεού θα στείλω ‘σε χαπάρι.
Ακεί σο πέραν το ραχ̆ίν σ’ αλάτ’ επεκειμέρι,
εκεί μανίτσα μ’ θάψο ‘με χτίσον και κοιμητήρι.
Ακεί σο πέραν το ραχ̆ίν ση λιθαρί’ τη ράχ̆α̤ν,
εχάθαν σο σεφερπερλούκ’ τα δύο τ’ αρκατάσ̆α μ’.
Ακεί σο πέραν το ραχ̆ίν χορτάρα̤ πρασινίζ’νε,
θα βγαίν’ τα παρχαρόπουλα και όλα̤ θα θερίζ’νε.
Δίστιχα Σταυρίν / Χρονικά Πόντου - Τεύχος 7ο - 1943 / Συλλογή Δ. Κ. Π. Σταυριώτη.
Ποντιακή Ιστορία & Λαογραφία - Βασίλειος Β. Πολατίδης - www.kotsari.com
