Παλιά Κρωμέτ’κα Τραγωδίας "Της ξενιτιάς" εκ της Ποντιακής Εστίας έτους 1951.
Ανάθεμά τον π’ ένοιγεν τη ξενητιάς την στράταν,
χωρίζ’ η μάνα το παιδίν και το παιδίν την μάναν,
χωρίζ’ αδέλφα̤ καρδα̤κά κι’ αντρό’να̤ αγαπημένα.
Τη ξενιτίας το νερόν πικρόν ‘κ̆ι ποτισκάται,
που πίν’ α̤το μαραίνεται, που νίφκεται σολεύει.
Κρωμέτ΄κα Τραγωδίας. Της Ξενιτιάς. ’Σ τον Ήλιο και το Νερό και ένα Αλληγορικό
Θα παίρω το κιφάλι μου, θ’ εβγαίνω σ’ άλλον κόσμον
θα πάγω με τ’ς α’γερανούς και με τα χ̆ελιδόνα̤,
θα πάγω και σ’ σην Άμαστραν και σ’ Άμαστρας τον κόσμον
όθεν ‘κ̆ι κελαϊδεί πουλίν και ‘κ̆ι λαλεί τρυγόνα.
" ’Σ τον Ήλιο και το Νερό "
Εβράδυνεν ο βραδυανόν επέκλινεν ο Ήλεν,
ο Ήλεν πάει ‘σ σήν μάναν ατ’ τα πουλιά ‘σ σην φωλέαν.
Νερό μ’ κι απ’ όθεν έρχεσαι κι απ’ όθεν κατηβαίνεις,
απ’ όρος – όρος έρχουμαι και απ’ όρος κατηβαίνω,
κι ασ’ σα παρχαροκέφαλα σ̆υρίζω και δα̤βαίνω.
"Αλληγορικό"
Το δέντρο στέκει ‘σ σο δρανίν και φοβερίζ’ την κόρην.
Οπίσ’ δεντρόν, οπίσ’ δεντρόν, αχά φορώ κι εβγαίνω . . .
(Συνταγματάρχου Συλ. Ι. Κυφωνίδη)
Παλιά Κρωμέτ’κα Τραγωδίας "Της ξενιτιάς".
Ποντιακή Διαλεκτολογία - Ιστορία & Λαογραφία - Βασίλειος Β. Πολατίδης - www.kotsari.com