Δίστιχα περιοχής Σταυρίν. Συλλογή του κ. Δ. Κ. Π. Σταυριώτη. Χρονικά του Πόντου - Τεύχος 8ον
Ακεί σο πέραν το ραχ̆ίν, ψηλά ‘πάν’ σην πιδέβαν,
εχάθανε τα πρόατα μ’ ‘κ̆ι ξέρω που εδέβαν.
Ακεί σο πέραν το ραχ̆ίν, ψηλά ‘πάν’ σην πιδέβαν,
εχάθανε τα πρόατα μ’ ‘κ̆ι ξέρω που εδέβαν.
Αέτσ’ άμον το έπαθα, κορτσόπον να παθάντς-ι (παθάνεις),
κι άμον το δα̤βαίν’ σο κιφάλ’ τσ’, ατότες θα μαθάντς-ι (μαθάνεις).
Ίνας Ανεφορίτ’σσα εχ̆είμασεν έναν χ̆ειμωγκόν σ’ σην Λαραχανήν. Καλομηνά εκλώστεν σ’ σο χωρίον ατς. Όνταν εφύτευεν σ΄σο κεπίν ατς τα κρομμύδια και τα σκόρδα, έναν τσουπάδ κάπ’ ευρέθεν σ’ στο ζωνάρ’ν ατς και ερούξεν σ’ έναν αυλάκ’ απέσ’.
Σε όσα ειπώθηκαν για τη λέξη ταβή ή ταβί ή ταβής των εγγράφων της Ιεράς Μονής Βαζελώνος, θα είχα να προσθέσω τα εξής ακριβολογημένα: Το ταβίζω έχασε σήμερα κάτι από τη σημασία του και σημαίνει απλά: λογομαχώ, λογοφέρνω, και δεν ήτανε σε χρήση στην Οινόη του Πόντου αλλά γύρω από αυτήν και προς τα Ανατολικά.
Στη μελέτη, “Φωνητικά – ετυμολογικά και σημασιολογικά” ο Φαίδων Κουκουλές, αφού παρατήρησε ότι σε πολλές λέξεις της Ελληνικής γλώσσας αναπτύσσεται ένα (ρ) από λόγους αφομοίωσης, πράγμα που βρίσκουμε και στην αρχαία ελληνική, παραθέτει σαν παράδειγμα της ανάπτυξης αυτής ακριβώς από την αρχαία γλώσσα μαζί με άλλα και το Δριμήτριος, που διαβάστηκε σε επιγραφή ή πάπυρο.