Είνας ποπάς πως εδά̤σ̆κευεν μίαν είπεν : « Ήντσαν έχ̆ δύο καμίσα̤, τ’ έναν να δί’ τον εφτεχόν». Η ποπαδία πα επήεν ‘ς σ’ οσπίτ’, έρθεν είνας γυρευός, εδέκεν ατον τ’ έναν καμίσ’ τη ποπα. Έρθεν ο ποπάς τη Σάββα ‘α ‘λλάζ’, «φέρεν το καμίσι μ’ ν’ αλλάζω, ποπαδία…». Λέ͜ει η ποπαδία : «Και, ΄κ̆ είπες δύο καμίσα̤ π’ έχ̆’ τ’ έναν να δί’ τον εφτεχόν ; Εγώ πα ατό εποίκα…». Νέτσ̆η ατό για τ’ άλλτς είπα ‘το, για τ’ εσέν’ ‘κ̆’ είπα ‘το….»

Ένα απ’ τα σπουδαιότερα ζωντανά τεκμήρια περί της διαφορετικής προφοράς των φωνηέντων του ελληνικού αλφάβητου κατά την αρχαιότητα είναι η σημερινή προφορά του (η) στην ποντιακή διάλεκτο. Σε όλες σχεδόν τις λέξεις της ποντιακής διαλέκτου το (η) προφέρεται ως καθαρό (ε) πράγμα που επιβεβαιώνει εν μέρει τη θεωρία του Εράσμου. Παρακάτω παραθέτουμε μια μικρή συλλογή από λέξεις από την οποία μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι οι αρχαίοι Έλληνες έχοντας αυτή την ορθογραφία με τα διάφορα ι, υ, η, ει, οι, και ε, αι, ή ο, ω, κλπ είχαν φυσικά και τους λόγους ύπαρξης τους.

Σ’ σο χωρίον 'μουν έτον είνας γάρη, έξυπνεσα και καματερέσα. Έρθανε ας σο Γαρέπερτσιν τη Σαμψούντας, ελίγον πιο μακρά ας σα χωρία π’ έρθανε τ’ εμετέρ. Πάντα εδούλευεν άμον την μάνα μ’ και αφορισμενίας ‘κ̆’ έσκωνεν ας σην καν’νάν. Έναν ημέραν είδεν η πρωτάρα σο μαντρίν ατούν θα γεννά, έρθαν τα νερά τη χτηνί και το μουσκάρ’ θα γεννίεται.

Σα παλαιά τα χρόνι͜α ερούξεν ση Κανί τα χωρία ο γουρζουλάς. Πολλούς εντώκεν και πολλοί επέθαναν ασόν γουρζουλάν. Το μιλέτ εχάσεν το νούν’αθες και ερούξεν σ’ Άϊς και σα παρακκλήσ͜ια̤. Σο Κάν Αε-Θοδωρέτ εκλειδώθαν απές σον Αε-Θόδωρον και παρεκάλ’ναν την χάριν ατ να κουρταρεύει ατς ασο κακόν. Σον Αε-Θόδωρον απέσ’ έσαν πολλά παρεκκλήσι͜α̤. 

Αε-Χαράλαμπον κι ο γουρζουλάς. Θρύλοι και παραμύθια του Πόντου