Σε όσα ειπώθηκαν για τη λέξη ταβή ή ταβί ή ταβής των εγγράφων της Ιεράς Μονής Βαζελώνος, θα είχα να προσθέσω τα εξής ακριβολογημένα: Το ταβίζω έχασε σήμερα κάτι από τη σημασία του και σημαίνει απλά: λογομαχώ, λογοφέρνω, και δεν ήτανε σε χρήση στην Οινόη του Πόντου αλλά γύρω από αυτήν και προς τα Ανατολικά.
Στη μελέτη, “Φωνητικά – ετυμολογικά και σημασιολογικά” ο Φαίδων Κουκουλές, αφού παρατήρησε ότι σε πολλές λέξεις της Ελληνικής γλώσσας αναπτύσσεται ένα (ρ) από λόγους αφομοίωσης, πράγμα που βρίσκουμε και στην αρχαία ελληνική, παραθέτει σαν παράδειγμα της ανάπτυξης αυτής ακριβώς από την αρχαία γλώσσα μαζί με άλλα και το Δριμήτριος, που διαβάστηκε σε επιγραφή ή πάπυρο.
Σε έγγραφο του 1589 που βρίσκεται στο Βατικανό, κάποιοι έγκριτοι Μανιάτες, απευθυνόμενοι στον πάπα Γρηγόριο ΙΓ’, του ζητούν τη βοήθεια του κατά των τούρκων (απαρχές διαπραγματεύσεων για εξοικισμό = έξωση-εκδίωξη) γιατί η δουλεία ήταν βαρειά και ανυπόφορη.
Σ’ εκείνα που έγραψε ο Π. Λορεντζάτος για το αλατούρκα και το αλαφράγκα, προσθέτω και τα παρακάτω, από την Οινόη του Πόντου. Λεγόταν: τρώμε αλατούρκα, το οποίο σήμαινε όχι μόνο ότι καθόμαστε κάτω (κατά γης) αλλά κι από το ίδιο σκεύος (πιάτο).
• Αϊλιάνης – haile, αραβική λέξη = φοβερός, τρομερός, τραγικός
• Αλιμάλης – alimallah, αραβική λέξη = μάρτυς ο Θεός
• Αρζού – arzu, περσική λέξη = επιθυμία
• Ασ̆ικτάς̆ - Ασ̆ικτάτσ̆ογλους, τουρκική λέξη = αγάπη, έρωτας
