Ανέκδοτες διηγήσεις Γίμερας (Ίμερας) - Ματσούκας - Χαλδίας - Γλωσσικά Σύμμεικτα Πόντου
Η Μαντσάνα - Γ. Καραγιαννίδου (Διήγηση Ματσούκας)
‘ς σα παλαιά τα χρόνια̤, έ κιτί καιρός, ο Κώστης ο Κολχόϊς και κάμποσοι νοματοί κι άλλ’ ασ’ την Ποντίλαν, επήγαν τον δεκαπενταύγουστον ΄ς σην Σουμελά την Παναγίαν. Τη Κώστη το χασ̌λούχ πά εκατόν παράδες. Άρ άμον ντ’ έφτασαν εκεί όλ’ επήγαν ΄ς σην λειτουργίαν. Άμον ντ΄εσκόλασεν η εγκλησία όλ’ εξέβαν εξ και κάτ’ εγόραζαν κι έτρωγαν. Ο Κώστης πά άμον την σαλαχανάν ελάστεν – ελάστεν και τσ̌ίπ τέγα̤ τηδέν ‘κ̌ επεγνέφτεν ώσπου τα ερούξεν απάν’ σ’ έναν ερίφ’ π’ επούλνεν μαντζάνας. Ο Κώστης πά άλλο αοίκα ΄κ̌΄είδεν κι αέτς πα εδώκεν δέκα παράδες κι εγόρασεν έναν.
Επήρεν ατο κι εδέβεν πλάν και σίτα̤ επορπάτνεν ελάϊζεν ατο. Αρ’ άς ελάϊξεν – ελάϊξεν ατό κάμποσον ώραν, εκάτσεν να τρώει ατο. Έδαξεν έναν βούκαν κι ερχίνεσεν να μασά το. Η μαντζάνα έτον πικρόν άμον χολήν ατός εθάρρεσεν ο ερίφς εκαντούρεψεν ατον κι επή(γ)εν να κλώθει ατο οπίσ’. Θείο, είπεν ατον, αούτο ντ’ εδώκες με πολλά μάντ’ς έν ! Έπαρ’ το οπίσ’ και δός μα έναν γενάμινον.
Έχ̌εις καλά παιδία, τα κρόσ̌ια τι να φτάς ; Και έχ̌εις κακά παιδία, πάλι τι να φτάς ατά ;
‘Σ ση χαρά πα ξύλα θα κοβαλώ. (Πρώτος μύθος)
Ο Λυπυρίδης ο Θόδωρον ας σο Παρτίν, έτον αγράμματος, άμαν το τσιμίδ’ν ατ’ εδούλευεν. Έξυπνος, τετραπέρατος και πολλά τίμιος, ΄ς σο χωρίον ούλ’ εποίναν ατόν εχτιπάρ’ και πάντα ουντάν είχαν κάποιον σοβαρόν δουλείαν έλεγαν : Ας ερωτούμε τον θείον τον Θόδωρον. Τα λόγια τ΄ μετρεμένα κι’ οι χωρέτ’ έκουαν ατόν με το σέβας. Για τ΄ατό εθέλεσαν να εποίναν ατόν επίτροπον τ’ εγκλησίας, άμαν ο Θόδωρον ουράντσεν : Εγώ, είπεν, είμαι αγράμματος, επιτροπή ‘κ̌ ‘ επορώ να εφτάγω. Οι χωρέτ’ επάτεσαν ποδάρ’ κι ο Θόδωρον εγέντον επίτροπος κι’ η εγκλησία είδεν νοικοκύρεμαν και παράδας σην κάσσαν.
Σ’ εμπροσνά τα χρόνα̤ η Ζάβερα γομάτον ‘πιβόλα̤ απίδα̤ έτον. ΄Σ σο Λεφτοκαρέν απάν’, το παλαιόν το χωρίον, ‘ς σα τσ̌αϊρια̤ ‘πεσ̌κέσ’ ετέρνες παμπάλαια ασ̌λαμάδας άμον θεμόνα̤ τα ρίζας ατουν, πεντακόσ̌α ‘ξακόσ̌α χρονών δεντρά.Ατώρα υστερνά τ’άλλα ‘τσ̌άλωσαν κι΄ερούξεν ατα άνεμον, τ’ άλλα ‘κόπαν’, άμα ξάν πολλά επέμ’ναν. ΄Σ σου Δάβαρ αφκά οι Σουλεϊμανάντ’ είχαν ΄ς σου Χατζή τ’ ορμίν απέσ’ άναυ τ’ άλλα έναν θερίον κανέταν, κάθαν χρόνον κατακλυμίδ’ έστεκεν ασ’ σ’ απίδια̤ έβγαν Κερασινού ακόμαν πουδέν μεϊβέν κ̌΄εφαίνουτον κ’ εείνο έφτανεν τ’ ευλοημένον, άμον σ̌εκέρ ΄ς σο στόμα σ’ ελύουτον. Την Άνοιξην εχαντίαζαν τη ρίζαν εθε, άμα με την χώραν πάσ̌ κ̌ι γίνεται με τα λιθάρα̤ με τα σκουντουλάκια̤ ξάν εγρίλευαν το δεντρόν, σεπεπί τ’ απίδα̤.
