Καλά ‘ποίκα κι εγάπεσα σουμά ‘ς σην γειτονία,
εμπαίν’ εβγαίν’ ελέπ’ ατό και χ̆αίρετ' η καρδία μ’.

Τρυγόνα μου ΄ς σην αύλ͜ια σου κείντανε ξερά ξύλα
και-ν ας σην εμορφάδα σου ανθούν και φέρ’νε φύλλα

Το ακόλουθον γαμήλιον άσμα, ούτινος το μέλος είναι αρχαιότατον Δώριον, άδεται υφ’ ομίλου ανδρών τε και γυναικών, προεξαρχόντων των μουσικών οργάνων κεμεντζέδων καλουμένων, όταν ο γαμβρός εξέρχεται της πατρικής του οικίας και μεταβαίνει προς παραλαβήν της νύμφης.

Το Νερόν
Κορτσόπον δωδεκάχρονον δός ‘με νερόν ας πίνω.
Αφέντη μ’ ‘κ̆’ έχω μαστραπάν, ‘κ̆’ έχω αργυροκαύκιν,
αν θέλ’τς και καταδέχεσαι πία ‘σο χαλκοστάμνιν.

Δημοτικά Τραγούδια Πόντου. Λαϊκή Παραδοσιακή Ποντιακή Μούσα