Το Νερόν
Κορτσόπον δωδεκάχρονον δός ‘με νερόν ας πίνω.
Αφέντη μ’ ‘κ̆’ έχω μαστραπάν, ‘κ̆’ έχω αργυροκαύκιν,
αν θέλ’τς και καταδέχεσαι πία ‘σο χαλκοστάμνιν.
Δημοτικά Τραγούδια Πόντου. Λαϊκή Παραδοσιακή Ποντιακή Μούσα
Η ξενιτιά κι ο θάνατος κι η ζωνταχωρισία.
Τα τρ(ί)α στη ζύγη τα 'βαλαν κι η ξενιτειά βαρεία.
Π’ ανάθεμά σε ξενιτειά, εσύ και τα καλά σου.
Πιότερες είναι οι πίκρες σου, παρά τα διάφορά σου.
Αφέντη μ’ Αϊ Γιώργη μου, τίμιον καβαλλάρη,
αρματωμένος με σπαθιά και με χρυσό κοντάρι.
Στη δόξα και στη δύναμη, ένα βαθύ πηγάδι,
και στο δικό μας το χωριό ένα μαντηλαβάνι.
Κόρη μ’ απ’ άλλο μαχαλά, τι φτάει αδά ο νιόγαμπρο;
Ήρτεν (ν)α κλέφτει κόρη έμορφη και μαυρομάτα.
Άκουσ’, άκουσε νιόνυφος, και κυρά συμπεθέρα.
Άκουσε τι σε μήνυσε του νιόγαμπρου η μάνα:
