Για τέρ’ μάννα μ’ ντο λέγ’νε ‘με τη χώρας τα παιδία,
λέγ’νε ‘με μάννα μ’ λέγ’νε ‘με κάτ’ αποθάν’τς και χάσαι.
Τα χώματα μ’ σ’ ομμάτα̤ ‘τουν, γιατί να αποθάνης;
Έναν πιρνίν πιρνίτσικον και Κερεκήν ημέραν,
ο κύρ’ς ατ’ς πάει στην εγκλησ̆ά κι η μάνα τ’ς πάει σον γάμον,
κι εγώ ‘πεντρόπ’σα κι είπα ‘το "Κορτσόπον, αγαπώ ‘σε".
Μικρή νυφίτσα φούμιξεν από τα πεθερ’κά της
κι επέρεν το γιαλόν γιαλόν κι όλον το περιγιάλι
κι ευρίκ’ λαλάτζα̤ πλουμιστά κάθεται ‘κά και παίζει.
Μικρή νυφίτσα φούμιξεν. Δημώδες άσμα Σταυρίν. Χρονικά του Πόντου. Ηλ. Τσιρκινίδη 1943
Κόρασον εκουρφεύκουτον: τον Χάρον ‘κ̆ι’ φοούμαι,
γιατί τ’ οσπίτα̤ μ’ είν’ ψηλά τ’ αυλό̤νας ι-μ’ πλατέα
γιατί και τα ν’αδέλφα̤ μου άξια παλληκάρα̤.
Τρείς καλογέροι απ’ του Μελά και τρείς του Βαζελώνα, καράβι βάζουν στα σκαριά με το Χριστός γεννάται.
Κι αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά στη θάλασσα το ρίχνουν, βάζουν κι ένα Ρωμηόπουλο λεβέντη καπετάνιο.
