Μικρέ νυφίτσα φούμιξεν από τα πεθερ’κά τ’ς,
ούτε ΄ς ση κυρού θέλ’ να πάη, ούτε ΄ς σα πεθερ’κά τ’ς.
Πάει όλο τον γιαλό γιαλόν, όλεν τον περιγιάλον,
ευρίκ’ λαλάτσια̤ πλουμιστά κάθεται κά(τ) και παίζει
-Σίτ’ έπαιζεν, σίτ’ έκλαιεν, σίτ’ εψιλοτραγραγώδ'νεν :
Κάτω στην Άσπρη θάλασσα, καρδιά μου καρδιά μου,
Κάτω στην Περατιά, έχω καρδιά καημένη.
Κι όντας έμνε μικρόν παιδίν και ώριαζα τ’ αρνόπα,
‘ς σα ψηλά-ψηλά βόσκιζα, ΄ς σα χαμηλά ελάλ’να.
Ωρίαζα και τον γιαγκάζ’ ατού ‘ς σα γονοκώλια̤
Ένα από τα ωραιότερα και πιο συγκινητικά τραγούδια του Πόντου που τραγουδιόταν κατά τους μακρούς χρόνους της δουλείας και ειδικότερα την εποχή της τρομοκρατίας των γενιτσάρων, είναι και το τραγούδι της Σοφίτσας.
Ο Σταύρος Πετρίδης γεννήθηκε στο χωριό Φαντάκ' της Τραπεζούντας το 1896 και πέθανε στην Καλαμαριά το 1949. Είναι ο πατέρας του "Πατριάρχη" της λύρας Γώγου Πετρίδη. Με τον ξεριζωμό του 1922, εγκαταστάθηκε στην Καλαμαριά, γνωστός ήδη από τον Πόντο ως λυράρης.
