Πατώ και 'κ̌ι βουλίζω τον κόσμον 'κ̌ι' γρωνίζω
και για τ' εσέν' τρυγόνα μου ντολμάδες θα τυλίζω

Ας αφήνουμ' τα ψέματα κι ας αρχινούμ' τ' αλήθεια
ο πετεινός εγγένεσεν κι εποίκεν κολο(γ)κύθ͜ια̤

Έναν δύο κι άλλο τρία, ντ' έμορφον έν' η παντρεία

Δείτε το σχετικό βίντεο με το σατυρικό δημώδες άσμα της Νικόπολης του Πόντου πάνω στο χορό Τίκ

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν' από την Πόλιν,
μηδέ σ' αμπέλια 'κόνεψεν, μηδέ σε περιβόλιν,
επήεν και ν' εκόνεψεν σ' Αγιά-Σοφιάς την πόρταν.
Ένοιξεν τ' έναν το φτερόν, σο αίμαν βουτεμένον.
και σ' άλλο το φτερόν εθέ, χαρτίν βαστά γραμμένον.
Ατό κανείς 'κι αναγνώθ', κανείς 'κι ξερ' ντο λέει,
μηδέ κι ο Πατριάρχης μας με όλους τους ποπάδες.

Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν, πάει και αναγνώθει.
σίτια αναγνώθ' και σίτια κλαίει, σίτια κρούει την καρδίαν:
Ν' αϊλί εμάς και βάι εμάς, 'πάρθεν ή Ρωμανία!
ν' αϊλί εμάς και βάι εμάς, οι Τούρκ' την Πόλ' επαίραν.

Δείτε το σχετικό βίντεο με πλούσια ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία

Πρόκειται για ένα απ' τα πάμπολλα Ποντιακά δίστιχα, τα οποία αποτελούν ξεχωριστό ποιητικό είδος, γνωστό σ' όλο τον Ελλαδικό χώρο. Ιδιαίτερα τραγουδήθηκαν στον Πόντο και την Κρήτη (μαντινάδες), λέγεται δε ότι εμφανίστηκαν γύρω στον 15ο αιώνα. Τα Ποντιακά δίστιχα τραγουδιούνται πάντοτε πάνω σε συγκεκριμένους σκοπούς. Δύο έως τέσσερα δίστιχα με παρόμοιο περιεχόμενο και ένα ομοιογενές ρεφραίν, αποτελούν ένα ολοκληρωμένο τραγούδι. Ο απλός λαός τα συγκρατεί στη μνήμη του, απ' τον χαρακτηριστικό τους τίτλο ο οποίος συνήθως βγαίνει από ένα βασικό τους στίχο ή απ' την επωδό. Το συγκεκριμένο τραγούδι ανήκει στα δίστιχα της ξενιτειάς όπου εκφράζεται ανάγλυφα η ψυχολογική κατάσταση του ξενιτεμένου, που νοσταλγεί τον έρωτα της αγαπημένης του. Η μελωδία ανήκει στον πρώτο ήχο (κατά την βυζαντινή μουσική) εκ του φθόγγου Δι, ενώ ο ρυθμός είναι πεντάσημος. Είναι τραγούδι του Ανατολικού Πόντου, με χρόνο μέτριο – γοργό και είναι τοποθετημένο πάνω στο χορό Τίκ.

Παρακολουθείστε το σχετικό μας βίντεο με το δημώδες άσμα

Σπεντάμ' ντ' εσαρουλάευες ;

Τραγούδι των Ελλήνων του Χανάχ της περιφερείας Κάρς
Στο Άνω Χανάχ το 1901 και το 1904 οι Τούρκοι κάτοικοι καταγράφονται ως Κούρδοι.
Την ίδια περίοδο στο Μέσο Χανάχ καταμετρώνται 340 Τούρκοι, ενώ στο κάτω Χανάχ 419 Έλληνες οι οποίοι το 1913 ανήλθαν στους 605.
Το τραγούδι είναι τοποθετημένο πάνω στον Ελληνικό ομαλ' χορό της περιφέρειας Χανάχ του Κάρς

Σπεντάμ' ντ' εσαρουλάευες κι εξ̌ύγουνταν τα φύλλα σ'
απ' έναν έναν δι̤αβαίνε τη Μοθοπώρ' τα μήνας

Δείτε το σχετικό βίντεο για το δημώδες Καρσλίδικο Άσμα