Ο Σταύρος Πετρίδης γεννήθηκε στο χωριό Φαντάκ' της Τραπεζούντας το 1896 και πέθανε στην Καλαμαριά το 1949. Είναι ο πατέρας του "Πατριάρχη" της λύρας Γώγου Πετρίδη.

Με τον ξεριζωμό του 1922, εγκαταστάθηκε στην Καλαμαριά, γνωστός ήδη από τον Πόντο ως λυράρης. Ο Σταύρης από έφηβος ήταν ώριμος τεχνίτης της λύρας και ασύγκριτος τραγουδιστής, ικανός να καλύψει όλες τις καλλιτεχνικές και ψυχαγωγικές απαιτήσεις κάθε ποντιακού γλεντιού και διασκέδασης. Προκαλούσε τον θαυμασμό όχι μόνο των Ποντίων αλλά και των Τούρκων. Στην Ελλάδα, ήταν ο καλλιτέχνης που διέδωσε την ποντιακή μουσική και το τραγούδι όσο κανένας άλλος, ιδίως στο βορειοελλαδικό χώρο. Με τη λύρα του επισκεπτόταν και τα πιο απομακρυσμένα ποντιακά χωριά, παίζονται και τραγουδώντας με ανιδιοτέλεια, για να ψυχαγωγήσει τους συμπατριώτες του. Γύρισε επίσης 4 δίσκους, που συγκίνησαν δύο γενιές Ποντίων. Είναι χαρακτηριστικό το δίστιχο, που τραγουδάει σ' έναν από τους δίσκους του:

Ο Σταύρης ο κεμεντζετζής
με κάμποσα παιδία
επαίρεν την παρέαν ατ'
κι’ εξέβεν ‘ς σα χωρία

Στάθης Ευσταθιάδης

Δείτε το σχετικό βίντεο για τον Σταύρη Πετρίδη και το τραγούδι Tepeler-Tepeler

ο ποϊ(γ)ιόπο σ' έμορφον ώφ ώφ
φιντάν τσ̌ιπου(γ)ού κιπί, 
για κλώστ’ σ’ εμέν’ μερέα
σόϊλε τουρτου(γ)ούν κιπί 

Επωδός
Βέξον βέξον ξεροβέξον
και το κεμεντζόπο σ’ παίξον
κι’ αραδία τραγωδίας
κι ας ακούμε την λαλία σ’

Αγαπώ ίναν κουτσίν ώφ ώφ
αγαπά την καλατσ̌ήν 
‘κ̌’ επορώ να φέρ’ ατέν’
‘ς οσπίτ’ -ιμ’ έναν βραδύν 

Δείτε το σχετικό βίντεο με το τραγούδι Βέξον - Βέξον

Τσ’ Ωργιάς το Kάστρον
(Δημώδες άσμα)

Ατόσα κάστρα είδα κι’ ολογύρισα, κι’ άμον τσ’ Ωργιάς τον κάστρο, κάστρον ‘κ’ έτουνε.
Σεράντα πόρτας είχ̌ε κι’ όλα σίδερα, κι’ εξήντα παρανθύρια κι’ όλα χάλκενα, και του γυαλού η πόρταν ας σο μάλαμα.
Τούρκος το τριγυρίζει χρόνους δώδεκα, μηδέ μπορεί να πάρει μηδ’ αφήνια̤το.
Κι’ ένας μικρός τουρκίτσος, ρωμηογύριστος, ρόκα και ροκοστέλι βάλ’ ‘ς σα μέσα του.

Αδράχτι και σποντύλι παίρ’ ‘ς σα χ̌έρια̤ του, μαξηλαρίτσα βάλει κι’ εμπροζώσ̌κεται, κι΄εγέντουναι γυναίκα βαριασμένισσα.
Τον κάστρο τριγυρίζει και μοιρολογά. Άνοιξον πόρτα, άνοιξον καστρόπορτα. Άνοιξον να εμπαίνω , τούρκοι διώχν’εμε.

Κι΄απόθ’ εμπαίν’ ο ήλιο̤ν έμπα απές και συ, κι’ απόθ’ εβγαίν’ ο φέγγον έβγα έξ’ και συ.

Παρακολουθείστε το σχετικό μας βίντεο

Και ντ΄έπαθες χαμόμηλον ‘κ̌’ ανθείς μήλα και φέρεις;
Γιάμ’ η ρίζα σ’ εδίψασεν, γιάμ ο καρπός ελάγεν ;
Γιάμ ας σα χαμελόκλαδα σ’ κανέναν εζαλήγεν ;
Η ρίζα μ’ ‘κ̌’ εδίψασεν και ο καρπό μ’ ‘κ̌’ ελάγεν,
κι ας σα χαμελοκλάδια μου κανέναν ‘κ̌’ εζαλίεν.
Έναν κορίτς κι’ έναν παιδίν ΄ς σην ρίζα μ’ εφιλιάγαν,
εδώκαν όρκον κι’ ώμοσμαν να μ’ εφτιάν χωρησίαν.
Κι ατώρα ‘ποίκαν χωρησιάν γιάμ’ θα ‘χω ΄γω το κρίμαν.

Παρακολουθείστε το σχετικό μας βίντεο για το δημώδες άσμα

Το τραγούδι είναι τοποθετημένο πάνω στο ομαλό (ομάλ') χορό της περιφέρειας Τραπεζούντας και η χρονική αγωγή είναι αργή.