Μαρούλα επαρχάρευεν Κουντούρ σα Λειβαδία, σου Μύρημ’ και σου Κοβλακά και σ’ άσπρα τα Πλακία.
Σεράντα χτήνια̤ έλμεγεν χτήνια̤ κωδω̤νωμένα κι άλλα σεράντα βόσ̆κιζεν μουσκάρια̤ αμόν ζουρκάδια̤, κι άλλα σερανταδώδεκα καπίτσια̤ γαστρωμένα.

Παρακολουθείστε το σχετικό μας βίντεο

Σεβτάν το λέτε παιδία, ΄ς σην παξ̆αν ‘κ̆ι’ φυτρούται, ΄ς ση πεκιαρίων την καρδιάν άμουν καρφίν καρφούται

Εσέν’ π’ εποίνεν η μάνα έτονε αβαράσσα, εποίκε ‘σε πεντάμορφον, κι εγώ το νού μ’ εχάσα

Η αγάπη σ΄εποίκε ‘με ζαντόν και δαιμονέαν, και ‘ς σα ραχ̆ία λάσκουμα και ‘ς σα κοιλάδα̤ μένω

Εφόρεσεν και ενέλλαξεν το κοντόν το φιστάν άτ’ς, με το μολύβ΄ θα κρούγ’ ατον πη θα κείται ‘ς σο γιάν’ ατ΄ς

Οι Οφίτες έλεγαν κι αυτό το τραγούδι ίσως σαν κάποιο παιγνίδι

Μάννα, μάννα, Μεληδόνα, χελιδόνα κουπάς τα Άεα
Αναβάρα και Κουντούρα και Ζωή κι Αναστασία,
Το δίφυλλον, το τρίφυλλον πας παίζουν τα καράβια,
σκαμνίν ποδάκι κότσιξε, ενίβα ΄ς σο γλυκόμηλο,
εσήστεν το γλυκόμηλο ερώξεν τα πετάσα̤

Τη Βασιλιά χαρτίν έρθεν δράκοι δρακοντοπούλια,
δράκοι δρακοντόπουλα, Ρωμαίϊκα παληκάρια,
ζωστέστεν τα λωρίτζα σουν, κρεμάστεν τα σπαθία,
δράκοι και δρακοντόπουλα, επάρτεν τα ραχία,
περάστεν ‘ς σα παρχάρια σουν ΄ς σα δυό κρύα πεγάδια.