Φύλλα ντο κιτρινίζετεν και ρούζετ’ έναν έναν;
τα δέντρ’ αφίνετεν γδυτά και παραπονεμένα.
Ραχ̆ά ντο κλαίτε θλιβερά και δίχως παρ’γορίαν;
κι όνταν τερώ σας ‘κ̆ι επορεί να χ̆αίρετ’ η καρδία μ’
"Αϊ-Γιώργην, η ρωμιοπούλα και το τουρκόπουλο"
Έναν τουρκό-τουρκόπουλο, του βασιλιά παιδάκι,
μια ρωμιοπούλαν αγαπά κι’ εκείνε δεν τον θέλει.
‘Σ σο πρώτον τ’ αναστέναγμα μ’ τα χ̆ιόν͜ια ούλα̤ λύγουν,
τα δάκρα̤ μ’ τρέχ’νε σο χωνόν και τα τσιλίδα̤ βζύουν.
Κρύα νερά τρεχούμενα ποτάμ͜ια που θα πάτε ;
αν πάτε σο μικρόν τ’ αρνί μ’ να μου το χαιρετάτε.
Κρύον νερόν, κρύον νερόν, κι εγώ είμαι διψασμένος,
ζεστά εγκάλι͜ας εύκαιρα κι εγώ είμαι νυσταγμένος.
Εκάεν και το Τσ̆άμπασην / Χρονικά Πόντου, Αθήναι 1943
Εκάεν και το Τσ̆άμπασην κι επέμ’ναν τα τουβάρα̤,
ερρούξαν σο χουρτάρεμαν τ’ Ορτούς τα παληκάρα.̤
