Η ξενιτιά κι ο θάνατος κι η ζωνταχωρισία.
Τα τρ(ί)α στη ζύγη τα 'βαλαν κι η ξενιτειά βαρεία.
Π’ ανάθεμά σε ξενιτειά, εσύ και τα καλά σου.
Πιότερες είναι οι πίκρες σου, παρά τα διάφορά σου. 

Αφέντη μ’ Αϊ Γιώργη μου, τίμιον καβαλλάρη,
αρματωμένος με σπαθιά και με χρυσό κοντάρι.

Κόρη μ’ απ’ άλλο μαχαλά, τι φτάει αδά ο νιόγαμπρο;
Ήρτεν (ν)α κλέφτει κόρη έμορφη και μαυρομάτα.

Άκουσ’, άκουσε νιόνυφος, και κυρά συμπεθέρα.
Άκουσε τι σε μήνυσε του νιόγαμπρου η μάνα: