Ο τσ̆ανταρμάς εφάνθεν, σ’ οσπίτα̤ ‘σουν κλωστέστεν,
ατώρα ατός εχάθεν, ελάτεν ‘ξάν χορέψτεν.

Ατοίν ΄ξάν πώς εφάνθαν, φυγάτεν εσείν νυφάδες,
επήγαν και ν’ εχάθαν, εβγάτεν ασ’ οτάδες.

Αν αποθάνω θάψτε ‘με σ’ έναν ψηλόν ραχ̆όπον,
ν’ ακούγω τσ̆οπάν’ σ̆ύριγμαν και γαβαλί λαλόπον.

Εγάπη μ' ‘ς σα Χ̆ερροίανα και γω ΄ς σα ξενιτείας,
γράφτω γράμμαν και στείλ’ ατέν κι απέσ’ τ’ αροθυμίας.

Έταιρον κι η λυγερή πάν’ ούλον τον ποταμόν,
έταιρον επέρασεν η κόρη ‘κ̆΄ επόρεσεν.