Σεβτάν το λέτε παιδία, ΄ς σην παξ̆αν ‘κ̆ι’ φυτρούται, ΄ς ση πεκιαρίων την καρδιάν άμουν καρφίν καρφούται
Εσέν’ π’ εποίνεν η μάνα έτονε αβαράσσα, εποίκε ‘σε πεντάμορφον, κι εγώ το νού μ’ εχάσα
Η αγάπη σ΄εποίκε ‘με ζαντόν και δαιμονέαν, και ‘ς σα ραχ̆ία λάσκουμα και ‘ς σα κοιλάδα̤ μένω
Εφόρεσεν και ενέλλαξεν το κοντόν το φιστάν άτ’ς, με το μολύβ΄ θα κρούγ’ ατον πη θα κείται ‘ς σο γιάν’ ατ΄ς
Οι Οφίτες έλεγαν κι αυτό το τραγούδι ίσως σαν κάποιο παιγνίδι
Μάννα, μάννα, Μεληδόνα, χελιδόνα κουπάς τα Άεα
Αναβάρα και Κουντούρα και Ζωή κι Αναστασία,
Το δίφυλλον, το τρίφυλλον πας παίζουν τα καράβια,
σκαμνίν ποδάκι κότσιξε, ενίβα ΄ς σο γλυκόμηλο,
εσήστεν το γλυκόμηλο ερώξεν τα πετάσα̤
Τη Βασιλιά χαρτίν έρθεν δράκοι δρακοντοπούλια,
δράκοι δρακοντόπουλα, Ρωμαίϊκα παληκάρια,
ζωστέστεν τα λωρίτζα σουν, κρεμάστεν τα σπαθία,
δράκοι και δρακοντόπουλα, επάρτεν τα ραχία,
περάστεν ‘ς σα παρχάρια σουν ΄ς σα δυό κρύα πεγάδια.
Από την “Ιστορίαν της Κρώμνης” του Ι. Παρχαρίδη
Ασόν βασιλέαν χαρτίν έρθεν δράκοι δρακοντοπούλια,
δράκοι δρακοντόπουλα, Ρωμαίϊκα παλληκάρια̤.
Ζωστέστεν τα λωρίτζ̌α σουν, κρεμάστεν τα σπαθία,
δράκοι και παλληκάρια μου, επάρτεν τα ραχ̌ία,
περάστε ΄ς σα παρχάρια̤ μου, σα δύο κρύα πεγάδια̤.
Εγώ εγρίλεψα τ’ ορμάν, κι έκοψα τα γιαρμάδες
κι’ εφόρτωσα ανάλαφρα κορτσόπα και νυφάδες
Κάθαν γιαρμάν κι΄έναν ευχ̌ήν κι΄αηγάπ’ς ομολογίας !
εφτάει ατα τ’ αρνίμ’ σ̌α̤λά̤κ’ και γίνταν τραγωδίας
Τη κόρ’τς τα φορτωδέματα, τα ξύλα μ’ αγκαλιά̤ζ’νε,
τα ξύλα μ’ κλαίν’ και τραγωδούν κι’ ατέν’ απονεγκάζ’νε
Τα σ̌α̤λά̤κα̤ χαλάγανε, κι η στίβα εκουρέφτεν
και το τραγώδ’ τ’ αηγάπης -ιμ’, ας’ ούλτς ξάν εκουσ̌έφτεν
Εχ̌ιόντσεν κι’ έψ̌αν το χωνόν κι’ έκαψαν τα γιαρμάδες
και το τραγώδ’ ξάν έκουγαν, κορτσόπα και νυφάδες
Λεξιλόγιο :
Χωνόν = η εστία, όθεν χωνεύονται τα ξύλα καιόμενα / αλλού χρησιμοποιείται με την σημασία του χωνευτηρίου και αλλού ως διάπυρος τέφρα.
Γριλεύω εκ του τουρκ, kirilmak = αφανίζω, καταστρέφω (λ.χ. : ο χάρον εργίλεψεν τ’ οσπίτ΄ν’ ατ’ & τον άρκον έστειλαν ατον ‘ς σα ξύλα κι’ εκείνος εργίλεψεν το όρος).
Ορμάν = δάσος
Γιαρμάδες = ξύλο διεσχισμένο από κορμό δέντρου
Σα̤λά̤κ’ - σ̌α̤λά̤κιν - σ̌ελέκ’ - σ̌α̤λα̤κόπον - σ̌ελεκόπον (ξένη λέξις) = φορτίον ξύλων ή χόρτων φερόμενον υπό ανθρώπου εις την ράχην του.
Φορτωδέματα = εξάρτημα γυναικείας χωρικής ενδυμασίας για το δέσιμο των χόρτων ή ξύλων του σ̌α̤λά̤κ’
Απονεγκάζ’νε = ξεκουράζουν
Εκουρέφτεν – κουρεύω & γουρεύω = εδώ σημαίνει στήθηκε-τοποθετήθηκε
Εκουσ̌έφτεν – αγνώστου ετύμου
Έψ̌αν = άναψαν
Πηγή : Φίλων Κτενίδης, Ποντιακή Εστία Τεύχος 27ον, Θεσσαλονίκη 1952
