Αητένς επεριπέτανεν ψηλά ‘ς σα ηπουράνα̤,
με τα τσαγγία τ’ κόκκινα και το τσ̆α̤ρκούλν ατ’ μαύρον,
εκράτεινεν ‘ς σα κάρτζια σ’ ατ’ πολληκαρί βραχ̆ό͜ναν
Ο θάνατον τη ξενιτέα (Δημοτικό)
Ξένος ‘ς τα ξένα ερώστεσεν, αρωστικά ψαλάφνεν,
αρωστικά ψαλάφανεν ντο ‘κ̆ είν’ ντο ‘κ̆ ευρισκούνταν
Η κόρ’ και το καράβ’ (δημοτικό τραγούδι)
Κάπου ΄ς στην άσπρη θάλασσαν καράβ’ αρματωμένον,
καράβιν χ̆ιλιαρμάτωτον, εχπάστεν ΄ς σην Φραγκίαν.
Ανάθεμα τη μάννα σου, τον κύρη και τ’ αδέλφα̤ σ΄,
τυραννίζ’νε τ’ εμόν την ψ̆ήν για να ευτάν’ τα κέφα̤ σ’.
Ανάθεμα την θάλασσαν π’ ευτάε͜ι την χωρισίαν,
έκαψεν και εμάντσε ‘με τ’ εγάπ’ς αροθυμία.
Δίστιχα Σταυρίν για το ανάθεμα Β Μέρος - Χρονικά του Πόντου 1943 Συλλογή Δ. Π. Σταυριώτη
Ανάθεμα και το ρακάν’ οθενγκέσ’ πάς θερίζεις,
και με τα τραβωδίας ι-σ’ την κάρδα̤ μ’ τυρα̤ννίζεις.
Ανάθεμα και το ρακίν με την σ̆ισ̆άν εντάμαν,
εποίκε ‘με κι ερρώστεσα, εγέμ’ν βελόν και ράμαν.
