Αναράντζ’, καταράντζ’ καταήμερον κεράσ̆,
να τσακούται το κιφάλ’ τς και να γίνεται λαλλάτζ’.

Αναστορώ και το Σταυρίν σον τόπον ντ’ εγεννέθα,
ναϊλλοί εμέν’ σην ξενιτά̤ν εγώ πως ετελέθα.

Αν αποθάν’ αρνόπο μου πίασον σο κανόνι μ’
παίρ’νε και πάνε θάφτ’νε ‘με, θ’ απομέντς μαναχόν-ι.

Το Νυφέπαρμαν
Σήμερον μαύρος ουρανός, σήμερον μαύρ’ ημέρα,
σήμερον θα χωρίεται μάνα και θυα̤γατέρα,
οσήμερον το κόρασ̆ον δύο καρδόπα έχει,

Αητένς επεριπέτανεν ψηλά ‘ς σα ηπουράνα̤,
με τα τσαγγία τ’ κόκκινα και το τσ̆α̤ρκούλν ατ’ μαύρον,
εκράτεινεν ‘ς σα κάρτζια σ’ ατ’ πολληκαρί βραχ̆ό͜ναν