Επάλαιβανε κάτι παιδία τς εγκλεσίας τον αυλόϋρο κι έναν παιδί όλο ενικίουτουνε. Και είπε: Αϊ-Γιώργη μου, ας νικώ και να φτάω σ’ ένα σφογγάτο. Καθώς εδίβεν επάλαιψεν πάλιν, ενίκησε. Κι οτό̤τες, έτρεξε ση μάναν ατου, αγιαπτίρεψεν το σφογγάτο κι έφερεν ατο σην εγκλεσία, Έβαλεν ατ’ έμπρου σον Αϊ-Γιώργη κι είπεν ατόνα: Φά τ’ Αϊ-Γιώργη μου…και έφυε. Να και τρείοι καπιτα̤νέοι έβγαιναν ασ’ έναν καράβι και πάνε να προσ̆κυνούνε σην εγκλεσία.  Τ' Αϊ Γιώργη το σφογγάτο - Διηγήσεις Οινόης Πόντου.

Η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής ήταν αυστηρότατη. Νήστευαν και οι λεχώνες και οι άρρωστοι και τα παιδιά. Κι όταν κανενός η μύτη μάτωνε, ή τα χείλη ή το δόντι, δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο να καταπιεί το αίμα, γιατί όπως πίστευαν: “χαλάν’ η νεστεία” (χαλάει η νηστεία = καταλύεται).

Την παραμονή των Φώτων, τα παιδιά γύριζαν στα σπίτια και έψαλλαν το: “Σήμερον τα Φώτα και φωτισμός...”. Η νοικοκυρά ετοίμαζε το τραπέζι, όπως και τα Χριστούγεννα.

Το Σάββατο του Λαζάρου γύριζαν τα παιδιά για τα κάλαντα αλλά δεν τους έδιναν χρήματα παρά ρόκες ψημένες ή τσίρα̤.