‘Σ την Χαβίαναν ο μακαρίτης ο παπά-Παναγιέτες, άμα ετελείωνε το αποκαμάρωμαν, έπαιρνεν από τα χέρια του κουμπάρου γυμνή σπάθην και κραδαίνων αυτήν απειλητικώς επι της κεφαλής του νυμφίου, ερωτούσε: Αούτεν την γυναίκαν θ’ αγαπάς ατέν’; Θα τερείς ατέν’;
Για τον Αϊ-Γιώργη πιστεύεται πως είναι μάγκας (σύμφωνα με τη σύγχρονη φρασεολογία της argot). Μάγκας, με την πιο καλή σημασία που μπορεί να έχει αυτή η λέξη. Αυτό θέλει να πει ο λαός της Οινόης με τη φράση: Αϊ Γιώργην έν’ τσακπούνης δηλαδή ο Αϊ Γιώργης είναι μάγκας, μ’ όλο που η τουρκική λέξη c̆apkin κοινώς σημαίνει: άσωτος, διεφθαρμένος, αχρείος.
Το έθιμο τσ' ευδίας γεννήθηκε απ’ τις τοπικές καιρικές συνθήκες του καλοκαιριού στα παρχάρια (βοσκότοπους) του όρους Παρυάδρης – Παρχάρης του ανατολικού Πόντου.
Μύθος - Παροιμία Β΄
"Αϊ Γιώργην, όσον και να ξεπέφτει, πέντ’ έξι αγίους ακόμ’ αξίζει". Ανάλογη με αυτήν είναι άλλη Νιώτικη παροιμία: “Το χοντροβόλονον, όσον και να ρίεται, πέντ’ έξι βολόν͜ια ακόμα φτάει”. O † Αρχ. π. Άνθιμος Παπαδόπουλος ερμηνεύει: «Όσον κι αν φτωχύνει ο πλούσιος, θα υποληφθεί πάντοτε κάτι από τον πλούτο του». Δε χρειάζεται να ειπωθεί πως οι παροιμίες έχουνε την ίδια σημασία. Παρακολουθείστε το αφιερωματικό μου βίντεο
Μύθος - Παροιμία Α΄
Μια γυναίκα εφαίνισ̆κε. Έβαλεν το πανί σο τουζάνιν ατες και εμπαίνισ̆κεν κι εβγαίνισ̆κεν και εντράντεινεν τα εικόνας και ελέϊνεν τον Αϊ Γιώργη:
Αϊ Γιώργη μου, φαίνε το πανί μου.
Έναν ημέραν πάλι Αϊ Γιώργην εθύμωσεν και είπεν ατένα:
