Κατά του αρχαίους Έλληνες Μαιμακτηρίωνας. Στον ελλαδικό χώρο έχει πολλές ονομασίες, όπως Βροχάρης για τις πολλές βροχές που φέρνει, Νιαστής για τα οργώματα, Παχνιστής, Χαμένος, Αιστράτηγος και Αιταξιάρχης (8 Νοεμβρίου), Αιφίλιππα (14 Νοεμβρίου), Μεσοσποτίτη (21 Νοεμβρίου), και Αντριά ή Αγιαντριά από τον Αγ.Ανδρέα (30 Νοεμβρίου).
Στον Πόντο λεγόταν Αεργίτες απο την γιορτή του Αγίου Γεωργίου του εν Λύδδη, που εορταζόταν στις 3 Νοεμβρίου στον Πόντο. Στην Κερασούντα ονομαζόταν Αγιγιωργίτης και Αγιγιωργίτες, στη Σινώπη Αϊγιωργίτης, και σε Όφη, Σαντά, Τραπεζούντα και Χαλδία λεγόταν Αεργίτες, λέξη που παράγεται από το όνομα του Αγίου Γεωργίου. Στα Κοτύωρα λεγόταν Γότζ-αγης, δηλαδή μήνας της αναπαραγωγής των κριαριών. Στην Τρίπολη λεγόταν Νοέμβριος και στην Δέσμαινα του Πόντου είχε την ονομασία Παρτάλ. Στη Ροδόπολη ονομαζόταν Αεργίτες λόγω του τέλους των γεωργικών ασχολιών και της αρχής των αργιών. Μάλιστα οι τούρκοι τον ονόμαζαν αβαράν, (άεργον).

Επι εποχής του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ευλαβείς χριστιανοί ανήγειραν χαριέστατον ναόν άμα και κάλλιστον στη Λύδδα , (Διόσπολις της Παλαιστίνης), προς τιμήν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Εκει μετέφεραν και κατέθεσαν το πολύαθλο σώμα του μάρτυρος, από ένα άσημο μέρος όπου το είχε θάψει ο Πασικράτης (ο θεράπων του Αγίου). Η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου συμπίπτει με την ημέρα των εγκαινίων του ιερού ναού, έτσι δίκαια οι Πόντιοι μετονόμασαν το Νοέμβριο σε Αεργίτεν εις ένδειξη τιμής στο πρόσωπο του Αγίου τον οποίο πολύ ευλαβούντο.
Στα Κοτύωρα Αγιωργίτα ονόμαζαν τους μήνες Απρίλιο και Νοέμβριο, προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου. Τότε μάλιστα έστρωναν τα στρωσίδια για το χειμώνα, χαλιά παπλώματα κτλ, και έλεγαν το δίστιχο :" Αγιωργίτα στρώσον – Αγιωργίτα σ'κώσον." Δηλαδή του Αγίου Γεωργίου το Νοέμβριο στρώσε για το χειμώνα και του Αγίου Γεωργίου τον Απρίλιο μάζεψε τα για την Άνοιξη.
Στην Ινέπολη συνέπιπτε η αρχή του Χειμώνα με τη γιορτή του Αγ.Φιλίππου ( 14 Νοεμβρίου ) και λεγόταν το δίστιχο : "Καλώς τονε τον Φίλιππα, τα χ̌ιόνια φορτωμένος".
Στο Σταυρίν λεγόταν το:" Αεργίτες μουρδουλίζ΄ σο ραχ̌ίν ανθρώπ΄ς φουρκίζ", δίστιχο αποτρεπτικό για τους ανθρώπους να ανέβουν στα βουνά.
Σε Κρώμνη και Ίμερα προέτρεπαν όλους να φροντίσουν τα κρεβάτια τους, όπως επίσης και στη Ματσούκα, με τα δίστιχα : "Αεργίτα το κρεβάτι σ΄, πάντα ας κεζατεύ΄ τ΄ ομμάτι σ΄" (κεζατεύω = προσέχω) & "Αεργίτα σο κρεβάτι σ΄, πάντα ας στοχεύ, τ΄ ομμάτι σ΄" (στοχεύω = επιμελούμαι)

Δείτε το βίντεο για τον μήνα Αεργίτα, Νοέμβριο

Ο Φεβρουάριος προστέθηκε σαν τελευταίος μήνας στο Ρωμαϊκό έτος από τον Νουμά Πομπίλιο. Το 153 π.Χ. μεταφέρθηκε στη δεύτερη θέση των μηνών του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Το όνομά του είναι λατινικό februs, a, um, που σημαίνει καθάρσιος, καθαρτικό. Ο μήνας κατά τον οποίο συνέβαιναν οι καθαρμοί ονομάστηκε Februarius mensis δηλαδή μήνας των καθαρμών όπου μετά από απάλειψη του mensis (μήνα) έμεινε η λέξη Φεβρουάριος. Οι Ρωμαίοι αφιέρωσαν το μήνα αυτό στις θυσίες εξαγνισμού.

Ο μήνας Μάϊος είναι ο αντίστοιχος προς τον μήνα Θαργηλιώνα του αττικού ημερολογίου. Το όνομά του προήλθε από τη Μαία που οι Ρωμαίοι πρόφεραν Μαϊα, Maja που ήταν η μητέρα του Θεού Ερμή. Στη Μαία προσεφέροντο θυσίες την πρώτη ημέρα αυτού του μήνα. Η γιορτή που διοργανωνόταν ονομαζόταν Μαϊουμάς στην διάρκεια της οποίας καλλιεργούσαν τη γή. Η δυτική Εκκλησία αφιέρωσε το Μάιο στην Παρθένο Μαρία (Παναγία). Στην αρχαία Ρώμη κατά τον μήνα Μάιο τελούνταν γιορτές προς τιμή της πηγαίας Νύμφης Ηγερίας, στο άλσος της, προς ανάμνηση των συμβουλών της, που παρέσχε στον Νουμά για τις θρησκευτικές αρχές που εισήγαγε στη Ρώμη. Κατά δε την 1η (Μπόνα Ντέα) και 2η Μαΐου συνεχιζόντουσαν τα από 28 Απριλίου αρχόμενα Φλοράλια, εορτές προς τιμή της θεάς της βλάστησης της Χλωρίδας (Flora).

Παρακολουθείστε το βίντεο μας για τον Καλομηνά (μήνα Μάϊο)

Για τους Ρωμαίους ο Δεκέμβριος ήταν ο δέκατος μήνας –Decem- μιας και το έτος τους άρχιζε τον Μάρτιο. Μετά την επικράτηση του Γρηγοριανού ημερολογίου έγινε δωδέκατος μήνας. Στις 22 Δεκεμβρίου έχουμε τη μικρότερη ημέρα του χρόνου. Ο μήνας Δεκέμβριος ήταν ο αντίστοιχος προς τον Ποσειδεώνα του Αττικού ημερολογίου. Τον μήνα αυτό οι Ρωμαίοι τον είχαν αφιερωμένο στη λατρεία του θεού Σατούρνους, ο οποίος αντιστοιχεί στον ελληνικό θεό Κρόνο προς τιμή του οποίου γιόρταζαν τα Σατουρνάλια. Πραγματοποιόταν κατά τους χειμερινούς μήνες κατά την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου, συνήθως στις 17 Δεκεμβρίου, αλλά αργότερα η γιορτή κρατούσε έως και μια βδομάδα, μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου. Πίστευαν ότι στις 25 του μήνα ο Ήλιος αναγεννιόταν και αποκτούσε νέες δυνάμεις.

Δείτε το βίντεο για τον Χριστιαννάρη, Δεκέμβριο