Κατά του αρχαίους Έλληνες Μαιμακτηρίωνας. Στον ελλαδικό χώρο έχει πολλές ονομασίες, όπως Βροχάρης για τις πολλές βροχές που φέρνει, Νιαστής για τα οργώματα, Παχνιστής, Χαμένος, Αιστράτηγος και Αιταξιάρχης (8 Νοεμβρίου), Αιφίλιππα (14 Νοεμβρίου), Μεσοσποτίτη (21 Νοεμβρίου), και Αντριά ή Αγιαντριά από τον Αγ.Ανδρέα (30 Νοεμβρίου).
Στον Πόντο λεγόταν Αεργίτες απο την γιορτή του Αγίου Γεωργίου του εν Λύδδη, που εορταζόταν στις 3 Νοεμβρίου στον Πόντο. Στην Κερασούντα ονομαζόταν Αγιγιωργίτης και Αγιγιωργίτες, στη Σινώπη Αϊγιωργίτης, και σε Όφη, Σαντά, Τραπεζούντα και Χαλδία λεγόταν Αεργίτες, λέξη που παράγεται από το όνομα του Αγίου Γεωργίου. Στα Κοτύωρα λεγόταν Γότζ-αγης, δηλαδή μήνας της αναπαραγωγής των κριαριών. Στην Τρίπολη λεγόταν Νοέμβριος και στην Δέσμαινα του Πόντου είχε την ονομασία Παρτάλ. Στη Ροδόπολη ονομαζόταν Αεργίτες λόγω του τέλους των γεωργικών ασχολιών και της αρχής των αργιών. Μάλιστα οι τούρκοι τον ονόμαζαν αβαράν, (άεργον).

Επι εποχής του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ευλαβείς χριστιανοί ανήγειραν χαριέστατον ναόν άμα και κάλλιστον στη Λύδδα , (Διόσπολις της Παλαιστίνης), προς τιμήν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Εκει μετέφεραν και κατέθεσαν το πολύαθλο σώμα του μάρτυρος, από ένα άσημο μέρος όπου το είχε θάψει ο Πασικράτης (ο θεράπων του Αγίου). Η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου συμπίπτει με την ημέρα των εγκαινίων του ιερού ναού, έτσι δίκαια οι Πόντιοι μετονόμασαν το Νοέμβριο σε Αεργίτεν εις ένδειξη τιμής στο πρόσωπο του Αγίου τον οποίο πολύ ευλαβούντο.
Στα Κοτύωρα Αγιωργίτα ονόμαζαν τους μήνες Απρίλιο και Νοέμβριο, προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου. Τότε μάλιστα έστρωναν τα στρωσίδια για το χειμώνα, χαλιά παπλώματα κτλ, και έλεγαν το δίστιχο :" Αγιωργίτα στρώσον – Αγιωργίτα σ'κώσον." Δηλαδή του Αγίου Γεωργίου το Νοέμβριο στρώσε για το χειμώνα και του Αγίου Γεωργίου τον Απρίλιο μάζεψε τα για την Άνοιξη.
Στην Ινέπολη συνέπιπτε η αρχή του Χειμώνα με τη γιορτή του Αγ.Φιλίππου ( 14 Νοεμβρίου ) και λεγόταν το δίστιχο : "Καλώς τονε τον Φίλιππα, τα χ̌ιόνια φορτωμένος".
Στο Σταυρίν λεγόταν το:" Αεργίτες μουρδουλίζ΄ σο ραχ̌ίν ανθρώπ΄ς φουρκίζ", δίστιχο αποτρεπτικό για τους ανθρώπους να ανέβουν στα βουνά.
Σε Κρώμνη και Ίμερα προέτρεπαν όλους να φροντίσουν τα κρεβάτια τους, όπως επίσης και στη Ματσούκα, με τα δίστιχα : "Αεργίτα το κρεβάτι σ΄, πάντα ας κεζατεύ΄ τ΄ ομμάτι σ΄" (κεζατεύω = προσέχω) & "Αεργίτα σο κρεβάτι σ΄, πάντα ας στοχεύ, τ΄ ομμάτι σ΄" (στοχεύω = επιμελούμαι)

Δείτε το βίντεο για τον μήνα Αεργίτα, Νοέμβριο

Ο Φεβρουάριος προστέθηκε σαν τελευταίος μήνας στο Ρωμαϊκό έτος από τον Νουμά Πομπίλιο. Το 153 π.Χ. μεταφέρθηκε στη δεύτερη θέση των μηνών του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Το όνομά του είναι λατινικό februs, a, um, που σημαίνει καθάρσιος, καθαρτικό. Ο μήνας κατά τον οποίο συνέβαιναν οι καθαρμοί ονομάστηκε Februarius mensis δηλαδή μήνας των καθαρμών όπου μετά από απάλειψη του mensis (μήνα) έμεινε η λέξη Φεβρουάριος. Οι Ρωμαίοι αφιέρωσαν το μήνα αυτό στις θυσίες εξαγνισμού. Κατά τους Ρωμαίους θεός των νεκρών ήταν ο Φέβρουος και η θεά που επόπτευε τους καθαρμούς η Φεβρούα. Επίσης ο μήνας αυτός ήταν αφιερωμένος στο θεό Ποσειδώνα λόγω των πολλών βροχοπτώσεων. Κατά το αττικό ημερολόγιο ο μήνας ονομαζόταν Ανθεστηριώνας. Ο λαός τον αποκαλεί Φλεβάρη επειδή ανοίγει τις φλέβες του και γεμίζει τη γή με νερά, ή διότι παγώνει τις φλέβες της γης. Επίσης λέγεται και κουτσοφλέβαρος για τις 28 του ημέρες όπου κάθε 4 χρόνια γίνονται 29.

Στον Πόντο λεγόταν Κούντουρος - Κούντουρον - Κούτσουρον δηλαδή με κοντή ουρά ή κουτσουρεμένος. Στην Ινέπολη και στη Σινώπη λεγόταν Κουτσ̌ούκης από το τουρκ. kǔcṳkay που σημαίνει μικρός μήνας. Στις παραπάνω πόλεις πίστευαν ότι όποιος άντρας εργαζόταν τις τρείς πρώτες ημέρες του μήνα ή όποια γυναίκα ήταν έγκυος θα γεννούσε ελαττωματικό παιδί, ο οποίο αποκαλούσαν Κουτσ̌ουκιάρικο - Κουτσ̌ουκιάρη. Στην Σαντά δεν έκαναν γάμο (χαρά) τον Φεβρουάριο επειδή τον θεωρούσαν γρουσούζη, ιδίως όταν ήταν δίσεκτος. Στο χωρίον Σταυρίν επίσης, καμιά δουλειά δεν την άρχιζαν τον μήνα αυτόν γιατί τον θεωρούσαν μήνα γρουσουζιάς.
Στον Πόντο κατά τη διάρκεια του Φεβρουαρίου συνέβαινε φοβερή κακοκαιρία όπως μας παραδίδεται από το γνωμικό : «..Ο Κούντουρον μεσόχ̌ειμος και πλέτερος..» δηλαδή ο Φεβρουάριος είναι μεσοχείμωνος και πλειότερος = δριμύς.

Παρακολουθείστε το βίντεο για τον Κούντουρο, Φεβρουάριο μήνα

Ψηλά ραχ̌ά και πράσινα και ποίος κ̌ι ζηλεύ’ σας, ασχώρετον ο Κούντουρον χ̌ονίζ’ και καπατεύ’ σας

Ο μήνας Μάϊος είναι ο αντίστοιχος προς τον μήνα Θαργηλιώνα του αττικού ημερολογίου. Το όνομά του προήλθε από τη Μαία που οι Ρωμαίοι πρόφεραν Μαϊα, Maja που ήταν η μητέρα του Θεού Ερμή. Στη Μαία προσεφέροντο θυσίες την πρώτη ημέρα αυτού του μήνα. Η γιορτή που διοργανωνόταν ονομαζόταν Μαϊουμάς στην διάρκεια της οποίας καλλιεργούσαν τη γή. Η δυτική Εκκλησία αφιέρωσε το Μάιο στην Παρθένο Μαρία (Παναγία).  

Στην αρχαία Ρώμη κατά τον μήνα Μάιο τελούνταν γιορτές προς τιμή της πηγαίας Νύμφης Ηγερίας, στο άλσος της, προς ανάμνηση των συμβουλών της, που παρέσχε στον Νουμά για τις θρησκευτικές αρχές που εισήγαγε στη Ρώμη. Κατά δε την 1η (Μπόνα Ντέα) και 2η Μαΐου συνεχιζόντουσαν τα από 28 Απριλίου αρχόμενα Φλοράλια, εορτές προς τιμή της θεάς της βλάστησης της Χλωρίδας (Flora). Επίσης κατά τον ίδιο μήνα οι Ρωμαίοι τελούσαν τα "Lemuria" Μειλίχια που ήταν εορτές προς ιλασμό των ψυχών των νεκρών. Στη τέχνη τον μήνα Μάιο οι Ρωμαίοι τον παρίσταναν με μορφή μεσήλικου άνδρα που έφερε πλατύ χιτώνα με μεγάλες περιχειρίδες (σαν το σημερινό ράσο) και έχοντας στη κεφαλή το κάνιστρο γεμάτο άνθη ενώ στα πόδια του υπήρχε ένα παγώνι (ταώς) με ανοιγμένα τα φτερά. 

Παρ’ όλο που γενικά ο Μάιος θεωρείται ως ο τελευταίος μήνας της Άνοιξης, είναι στην ουσία το μέσο της ανθοφόρας αυτής εποχής αφού το Καλοκαίρι δεν αρχίζει παρά δύο δεκαήμερα μετά το τέλος του, στις 21 Ιουνίου. Ο Μάιος, είναι πράγματι «μήνας χαράς και λατρείας της βλάστησης, με δοξασίες και έθιμα διαχρονικού χαρακτήρα», όπως το παραδοσιακό έθιμο με το πρωτομαγιάτικο στεφάνι το οποίο στολίζει την πόρτα του σπιτιού μέχρι τις 24 Ιουνίου οπότε καίγεται στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη. Οι λαϊκές προλήψεις θεωρούν τον Μάιο «μαγεμένο» γι’ αυτό αποφεύγονται οι γάμοι και οι σοβαρές εργασίες στη διάρκειά του, εξ ου και η παροιμία «Στον καταραμένο τόπο, τον Μάη μήνα βρέχει». Όλοι οι λαοί, πάντως, την Πρωτομαγιά γιόρταζαν την ανθοφορία της Φύσης και την απαρχή των «καλών καιρών». Κι ενώ οι λαϊκές παροιμίες, όπως, «Μάη μου, Μάη δροσερέ κι Απρίλη λουλουδάτε» και «ο Μάης έχει τ’ όνομα κι ο Απρίλης τα λουλούδια», προσπαθούν να μας επαναφέρουν στην τάξη, οι παιδικές αναμνήσεις δεν μας το επιτρέπουν. Κι έτσι συνεχίζουμε να τραγουδάμε: «Ο Μάιος μας έφτασε/εμπρός βήμα ταχύ/να τον προϋπαντήσουμε/παιδιά στην εξοχή».

Παρακολουθείστε το βίντεο μας για τον Καλομηνά (μήνα Μάϊο)

Για τους Ρωμαίους ο Δεκέμβριος ήταν ο δέκατος μήνας –Decem- μιας και το έτος τους άρχιζε τον Μάρτιο.

Μετά την επικράτηση του Γρηγοριανού ημερολογίου έγινε δωδέκατος μήνας. Στις 22 Δεκεμβρίου έχουμε τη μικρότερη ημέρα του χρόνου.
Ο μήνας Δεκέμβριος ήταν ο αντίστοιχος προς τον Ποσειδεώνα του Αττικού ημερολογίου. Τον μήνα αυτό οι Ρωμαίοι τον είχαν αφιερωμένο στη λατρεία του θεού Σατούρνους, ο οποίος αντιστοιχεί στον ελληνικό θεό Κρόνο.προς τιμή του οποίου γιόρταζαν τα Σατουρνάλια. Πραγματοποιόταν κατά τους χειμερινούς μήνες κατά την περίοδο του χειμερινού ηλιοστασίου, συνήθως στις 17 Δεκεμβρίου, αλλά αργότερα η γιορτή κρατούσε έως και μια βδομάδα, μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου. Πίστευαν ότι στις 25 του μήνα ο Ήλιος αναγεννιόταν και αποκτούσε νέες δυνάμεις.