Το χωρίον Χάτς βρισκόταν ανατολικά της Τσιμεράς στην επαρχία της Χαλδίας του Πόντου στους πρόποδες του όρους της Ζύγανας, αποτελούμενο από τέσσερις ενορίες με συνολικά 83 οικογένειες. Αναλυτικά οι ενορίες ήταν : α) Ζουνάντων, με 20 οικογένειες, β) Βιαριανιάντων με 22 οικογένειες, γ) Βιαγιάντων ή Βιαλιάντων με 23 οικογένειες και δ) Λυπαρτάντων με 18 οικογένειες.

Το Καράκαγια ήταν ένα ελληνικό χωριό της επαρχίας Αργυρούπολης του νομού Τραπεζούντας. Είχε πενήντα ελληνικές οικογένειες και δύο εκκλησίες, του Αγίου Θεοδώρου και του Αγίου Γεωργίου. Είχε ακόμα και ένα παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία. Όλα τα παραπάνω προσκυνήματα τα λειτουργούσε ο μοναδικός εφημέριος του χωριού, ο παπα Γεώργιος. Το χωριό είχε τέσσερις μαχαλάδες με τις ονομασίες : Ουλού Γαλά Γενίκεη, Τεξενά, Κετσά Κιολσέ και Πιάκον.

Τα χωριά αυτά βρίσκονται ανατολικά του Καλοπόταμου σε απόσταση, η μεν Λαζού μίας ώρας ενώ η δε Κλητώ μίας ώρας πάνω απ’ τη Λαζού και στην περιφέρεια της επαρχία Ριζαίου (Ριζούντα). Αλλά επειδή τα χωριά αυτά γειτνιάζουν περισσότερο με την Όφη (Οφιούντα), σχεδόν αποτελούν ένα σύνολο μαζί με τα ελληνικά χωριά της Όφης.

Ο Τσαρσαμπάς(*) ήταν κωμόπολη νοτιοανατολικά της Αμισού (Σαμψούντας), που βρισκόταν σε απόσταση οκτώ ωρών απ’ αυτήν. Πλούσια και εύφορη, χτισμένη σε μεγάλη πεδιάδα, είχε περίπου χίλια διακόσια σπίτια από τα οποία τα διακόσια ήταν ελληνικά, τετρακόσια αρμένικα και εξακόσια τούρκικα. Μεταξύ αυτών των τριών κοινοτήτων ξεχώριζε η ελληνική παρά το γεγονός ότι ήταν αριθμητικά η μικρότερη. Η υπεροχή της εδραζόταν στην πνευματική ανάπτυξη και στην κοινωνική ευημερία, λόγω της φυσικής ευφυΐας των ελλήνων και των λοιπών εξόχων προτερημάτων τους με τα οποία ήταν προικισμένοι.