Γεννήθηκα στο χωριό Σταυρί της επαρχίας Αργυρούπολης του νομού Τραπεζούντας στις 22 Δεκεμβρίου του 1903. Επρόκειτο για ένα αμιγώς Ελληνικό χωριό με διακόσια περίπου σπίτια στο οποίο όλοι οι κάτοικοι μιλούσαν την ποντιακή διάλεκτο. Το χωριό είχε πέντε ναούς, έναν σε κάθε μαχαλά :
Του Αγίου Θεοδώρου
Της Αγίας Τριάδας
Του Αγίου Βασιλείου
Του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και
Των Αγίων Πέτρου και Παύλου.

Παρακολουθείστε το αφιερωματικό μας βίντεο στο χωρίον Σταυρίν του Πόντου

Η Μασούρα ήταν αμιγώς ελληνικό χωριό αποτελούμενη από εκατό οικογένειες. Είχε έναν ναό και δύο παρεκκλήσια του Προφήτη Ηλία και της Αγίας Μαρίνας στα οποία λειτουργούσαν ο παπά Αλέξης και ο πατέρας του o παπά Ιωάννης. Διατηρούσε ένα ελληνικό σχολείο με πολλούς μαθητές στο οποίο δίδασκε ο παπά Συμεών, αδερφός του παπά Αλέξη. Ο ίδιος ήταν ιδιοκτήτης και του μοναδικού μπακάλικου του χωριού.
Η ύδρευση του χωριού γινόταν από τρείς πηγές (βρύσες) από το κάθεν το πεγάδ’, από το πέραν το πεγάδ’ και από το απανοχώρ’. Το χωριό ήταν χωρισμένο σε τέσσερις μαχαλάδες : των Σκανταράντων, του Γουμπλουζί, του Απανοχώρ’ και του Καγκελίνα.

Το χωρίον Δερέταμ βρισκόταν στις νότιες υπώρειες του όρους Κιοσέ Ντάγ (Σπανό βουνό). Διοικητικά ανήκε στην υποδιοίκηση Ζάρας του νομού Σεβάστειας από την οποία απείχε τέσσερις ώρες, ενώ εκκλησιαστικώς ανήκε στην επαρχία Κολωνίας – Νικοπόλεως.
Αποικίστηκε από τα χωριά της Αργυρούπολης και συγκεκριμένα από τους Έλληνες κατοίκους της Αυλίαννας, της Άδυσσας και του Αμανάντων κατά το έτος 1845. Οι πρώτοι κάτοικοι ανέρχονταν σε περίπου σαράντα οικογένειες και όλοι ήταν μεταλλουργοί. Το χωρίον αυτό ήταν τσιφλίκι των φοβερών βέηδων της Ζάρας Τσαλούχογλου και το είχαν ως θέρετρο και βοσκότοπο για τα αμέτρητα ποίμνια τους.
Όλα τα γύρω βουνά και οι χαράδρες ήταν “φορτωμένα” με αργυρούχο μετάλλευμα. Των μετοίκων ηγείτο ο Αρχιμεταλλουργός Δελή-Παύλος ο οποίος εξουσιοδοτήθηκε από την Υψηλή Πύλη να καταλάβει το χωριό και την περιοχή του πράγμα το οποίο πέτυχε μετά από πολέμους (διενέξεις) με τους ανθρώπους των βέηδων. Στην πρώτη σύγκρουση οι βέηδες παρέταξαν πάνω από εκατό άντρες τούρκους και κούρδους αλλά ο Δελή-Παύλος με μόνο πενήντα άντρες οι οποίοι ήταν οπλισμένοι με τα σφυριά και τα μαχτάπια (λοστούς) τους, κατάφεραν να τσακίσουν κυριολεκτικά και να καταδιώξουν τους αντιπάλους τους. Οι συμπλοκές επαναλήφθηκαν για δεύτερη και τρίτη φορά αλλά τα αποτελέσματα ήταν πάντοτε τα ίδια με αρκετά θύματα από την πλευρά των τούρκων.

Το χωρίον Κορόνιξα ή Κορόξενα ήταν αμιγές ελληνικό χωριό με εξήντα σπίτια (κατά τον Ιωακειμίδη, με ογδόντα σπίτια), παρόλο που όπως έλεγαν οι παλιότεροι, τα παλιά χρόνια οι ελληνικές οικογένειες που το κατοικούσαν έφταναν τα 800 άτομα. Ήταν ορεινό χωριό που υπαγόταν στην επαρχία Χαλδίας του νομού Τραπεζούντας.
Είχε δύο ναούς : του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου και της Παναγίας και οκτώ ακόμη παρεκκλήσια : του Αγίου Θεοδώρου, του Προφήτη Ηλία, του Αγίου Βασιλείου, του Αγίου Ιωάννη, του Αγίου Κωνσταντίνου, του Αγίου Χριστοφόρου, του Αγίου Κυπριανού και της Αγίας Μαρίνας (Αεμαρίναν). Σε αυτά λειτουργούσαν τρείς ιερείς : ο παπαΔιαμαντής (παπαδιαμάντης) Εξακουστίδης, ο παπαΛάζαρος Εξακουστίδης και ο παπαΣτυλιανός τη Πασαβάντων.
Το αστικό σχολείο του χωριού ήταν οκτατάξιο και είχε σαράντα μαθητές (κατά τον Βαρυτιμίδη, είχε εξήντα πέντε μαθητές), όπου δίδασκαν οι : Ανανίας Νικολαϊδης του Νικολάου, ο Κωνσταντίνος Αλεξανδρίδης, ο Ιωάννης Πουταχίδης, από την Άδυσσα, ο Γεώργιος Αμαραντίδης, ο Κωνσταντίνος Καστανίδης, ο Ελευθέριος Ορφανίδης και παλιότερα ο Αβραάμ Ορφανίδης πνευματικός πατέρας του Πέτρου Ιωακειμίδη.