Το χωριό Ντεμίρ Καπί (τουρκικά = σιδερένια πύλη) ανήκε στην επαρχία Αρταχάν του νομού Κάρς και ήταν αμιγώς ελληνικό χωριό με είκοσι οκτώ οικογένειες, εκ των οποίων η κάθε μία είχε περίπου 15-20 μέλη !.
Υπήρχε μια εκκλησία (ναός) του Αγίου Νικολάου στην οποία λειτουργούσαν οι ιερείς : παπα Θωμάς για ένα εξάμηνο, ο παπα Στυλιανός Κιμίσκωφ ο οποίος παρέμεινε εκεί μετά την ανταλλαγή και ο παπα Μωυσής Κωστελίδης.
Ο Κύριλλος Αποστολίδης ο οποίος πήγε στο χωριό του το 1972, βρήκε την εκκλησία κατεστραμμένη και στην θέση της υπήρχε ένα τζαμί. Υπήρχε επίσης κι ένα παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου σε απόσταση 1,5 χιλιομέτρου από το χωριό το οποίο είχε σκαλιστεί στην καρδιά ενός μεγάλου βράχου διαμέτρου περίπου έξι μέτρων.

Το χωρίον Αζάτ ήταν ένα αμιγώς Ελληνικό χωριό με ενενήντα τέσσερις ελληνικές οικογένειες χωρίς καμία τουρκική. Υπαγόταν στην επαρχία Κάρς του Καυκάσου και είχε δύο εκκλησίες, του Αγίου Γεωργίου και της Αναλήψεως του Κυρίου Ιησού. Το περίεργο ήταν ότι στην εκκλησία (ναό) της Αναλήψεως υπήρχε μια βρύση της οποίας το νερό άρχιζε να τρέχει 2-3 ημέρες πρίν την εορτή της Ανάληψης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και συνέχιζε να τρέχει επι 40-50 ημέρες και μετά σταματούσε απότομα έτσι ακριβώς όπως είχε ξεκινήσει.
Αυτό το φαινόμενο συνέβαινε κάθε χρόνο χωρίς να μπορεί κανείς να δώσει μια ευλογοφανή εξήγηση. Από τους ιερείς του χωριού θυμούμαι μόνο τον παπα Ιωάννη Αμοιρίδη.
Στο χωριό υπήρχε ένα τετραθέσιο σχολείο με εκατόν πενήντα μαθητές. Εκτός από εκείνο, είχε αρχίσει η ανέγερση κι ενός άλλου πρότυπου το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβε να αποπερατωθεί καθώς στο μεσοδιάστημα είχαν αρχίσει οι διωγμοί των ελλήνων απ’ τους τούρκους.

Το χωρίον Τσένκερι ή Τζάγκερι υπαγόταν στην επαρχία Θέρμης του Νομού Σαμψούντας (Αμισού). Ήταν χωριό αμιγώς Ελληνικό που το κατοικούσαν 160 οικογένειες. Είχε μια εκκλησία (ναό) της Παναγίας και δύο εφημέριους, τον Παπα Ευστάθιο Παπαδόπουλο και τον Παπα Γεώργη Τραπεζανλίδη. Επίσης είχε ένα δημοτικό σχολείο στο οποίο φοιτούσαν διακόσιοι μαθητές περίπου. Οι δάσκαλοι του σχολείου ήταν οι : Παντιαψής, Γαβριήλ, Τσιχριτζής, Συμεωνίδης Γεώργιος, Παπαδόπουλος Λάζαρος και τέσσερις ακόμη των οποίων τα ονόματα δεν θυμάμαι.
Οι κυριότεροι μαχαλάδες του χωριού ήταν : «τη Πάσιαμα» και «τη Άτζιαρα». Σε αυτούς τους δύο μαχαλάδες υπήρχαν τρείς βρύσες από τις οποίες προμηθεύονταν το νερό. Από το χωριό περνούσε ένα μικρό ποτάμι το οποίο λεγόταν Τσαλγάν. Είχαμε κι ένα μικρό βουνό γύρω στα 150 μέτρα ύψος που το λέγαμε Γιλτούζ Τεπεσίν.

Χωριό γεωργοκτηνοτροφικό το Παντζάρ, βρισκόταν στον Καύκασο και υπαγόταν στην επαρχία του Όλτη του νομού του Κάρς. Είχε 75 ελληνικές οικογένειες, μια εκκλησία (ναό) προς τιμή των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου με εφημέριο τον παπα Γεώργη Μιχαηλίδη καθώς και ένα τετρατάξιο σχολείο με 80 μαθητές και έναν δάσκαλο τον Τεμουρτζέν.
Το χωριό ήταν χωρισμένο σε τρείς μαχαλάδες, στον επάνω, στον κάτω και στον πέρα μαχαλά. Υπήρχαν τρείς βρύσες, τις δύο απ’ αυτές τις λέγαμε : “τη χήρας η βρύση” και την τρίτη “τη Βιτά η βρύση”. Υπήρχε μόνο ένα μπακάλικο το οποίο ανήκε στον Νικόλα Πυλωρίδη. Οι ιδιοκτησίες των χωρικών ήταν γύρω στα πενήντα στρέμματα η κάθε μια κι εκτός από αυτές η κάθε οικογένεια έτρεφε και 15 με 20 ζώα. Βέβαια όλες οι αγροτικές δουλειές γίνονταν με τα μέσα της εποχής εκείνης, ξύλινα αλέτρια και με τοκάνια που τα έσερναν με τα βόδια.

Παρακολουθείστε το αφιερωματικό μας βίντεο στο χωρίον Παντζαρότ του Κάρς