Το χωρίον Μελισσουργειό (Μουστερέκ) της περιφέρειας του Κιλκίς και το Άνω Τσαπίκ του Κάρς
Καθαρό αέρα, νερό και μπόλικα ξύλα ζήτησαν οι πατεράδες μας Τσαπηκλήδες όταν εγκαταλείποντας κάτω απ’ τις γνωστές συνθήκες την πενθηφορούσα Καλαμαριά, γύρεψαν καταφύγιο για να γλιτώσουν απ’ την ελονοσία που ‘χε καταντήσει πραγματική μάστιγα την εποχή εκείνη.
Η Καλαμαριά, ο πρώτος σταθμός συγκεντρώσεως των Ελλήνων Ποντίων προσφύγων μαστιζόταν από πρωτοφανή θανατηφόρο ελονοσία, που επιδεινωνόταν ακόμη περισσότερο λόγω της ανθυγιεινής διαβίωσης τους. Ο χάρος κάλυπτε με το μαύρο πέπλο του όλη την δακρυρροούσα Καλαμαριά. Αυτός ήταν ο λόγος που την εγκατέλειψαν οι γεροντότεροι Καρσλήδες και τράβηξαν για το Κιλκίς. Όμως τα καραβάνια των Τσαπηκλήδων δεν σταμάτησαν ούτε στο Κιλκίς, παρά, τράβηξαν για τα βουνά έντρομοι απ’ τον φόβο της θανατηφόρου επιδημίας. Το χωρίον Μελισσουργειό (Μουστερέκ) της περιφέρειας του Κιλκίς & το Άνω Τσαπίκ του Κάρς. Στους πρόποδες της Κρούσιας (των Κρουσίων ορέων) βρήκαν δύο γειτονικά χωριουδάκια με ευάριθμα παλιόσπιτα όπου κατοικούσαν λίγες βουλγάρικες οικογένειες, οι οποίες δεν άργησαν να φύγουν για τη χώρα τους αμέσως μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Τα χωριά αυτά, το Κούσοβο (Νέα Κοκκινιά) και το Μουσδερέκ (Νέο Μελισσουργειό) με τα κρύα νερά τους και το δροσερό βουνίσιο αεράκι, βρέθηκαν κατάλληλα απ’ τους γεροντότερους της προσφυγικής μεταναστευτικής ομάδος. Νοσταλγοί της παλιάς τους πατρίδας δεν άργησαν να τα παραλληλίσουν με το “ Άνθεν και το Κάθεν το Τσαπίκ”. Νέα ζωή βλάστησε στα δύο χωριά. Το Μελισσουργειό μέσα σε μια μόλις δεκαετία είχε γίνει αγνώριστο. Οι Έλληνες Πόντιοι με την εργατικότητα και τη φιλαλληλία που τους διακρίνει, άλλαξαν κυριολεκτικά την όψη του χωριού. Καλλιεργώντας τα λίγα χωράφια που τους δόθηκαν, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα της ποικίλης καλλιέργειας, έγιναν ευκατάστατοι γεωργοί και το Μελισσουργειό αποτελούσε υπόδειγμα σε όλα τα χωριά του Κιλκίς. Τα κύρια προϊόντα του χωριού ήταν ο καπνός, το μέλι, το βούτυρο και το τυρί που απέκτησαν μεγάλη φήμη στο νομό μας. Προπαντός το μέλι το Μελισσουργιώτικο ήταν ανάρπαστο. Η γεωργία, ιδίως η καπνοκαλλιέργεια, η μελισσοκομία και η κτηνοτροφία έδωσαν αρκετούς πόρους στους κατοίκους του χωριού. Έτσι, το 1935, εξήντα πέντε κάτασπρα διώροφα σπίτια στέγαζαν ισάριθμες οικογένειες. Όλα τα παλιά βουλγαρικά σπίτια γκρεμίστηκαν. Η όψη του χωριού άλλαξε. Οι δρόμοι στρώθηκαν με πλάκες, η εκκλησία ανακαινίστηκε, χτίστηκε νέο σχολικό κτίριο, πλατείες, βρύσες κτλ. Απ’ το 1935 αρχίζει μια νέα εποχή για τους κατοίκους του χωριού. Η φιλομουσία, κοινό χαρακτηριστικό του ποντιακού στοιχείου, δεν έλειψε ούτε απ΄τους Μελισσουργιώτες Ελληνοπόντιους. Ένα μικρό χωριουδάκι του Κιλκίς με εξήντα πέντε οικογένειες και σε απόσταση 23 χιλιομέτρων από την πόλη, κατάφερε, κι αυτό είναι το καύχημα της, να έχει σήμερα (το 1953): 4 φοιτητές, 2 δασκάλους, 6 απόφοιτους γυμνασίου, και 35 γυμνασιόπαιδα. Δημιούργησε μικρό θεατρικό όμιλο κι έδωσε αρκετές παραστάσεις τόσο ποντιακών όσο και νεοελληνικών έργων, στα χωριά του νομού μας. Οι εισπράξεις διατέθηκαν για την ενίσχυση του νέο-δημιούργητου αθλητικού σωματείου που ονομάστηκε “Καύκασος”. Οι επιτυχίες της ποδοσφαιρικής ομάδος ήταν πολλές. Στις συναντήσεις (αγώνες) με την Ποντιακή Νεολαία του Παρόχθιου και την ομάδα του Αγίου Αντωνίου ερχόταν πάντοτε νικήτρια. Η περίοδος της κατοχής και η επερχόμενη ταραγμένη μετακατοχική περίοδος έφεραν δεινά και μεγάλες καταστροφές τόσο σε όλη την Ελλάδα όσο και στο μικρό μας χωριουδάκι. Πάλι όμως, μετά τον επαναπατρισμό των ανταρτόπληκτων κατοίκων του χωριού μας, άρχισε να δημιουργείται νέα ζωή στο χωριό και ιδίως μεγάλη πρόοδος στην δεντροκαλλιέργεια. Ας ελπίσουμε και ας ευχηθούμε πως το Μελισσουργειό δε θα αργήσει να φτάσει στην παλιά του ακμή και να την ξεπεράσει. Κάρς (Γάρς) & Καύκασος. Ιστορία - Λαογραφία - Πολιτισμός.
Πηγή: Φραγκίδης Ε - Ποντιακή Εστία Τεύχος 46ον
Η νέα ονομασία του Άνω Τσαπίκ στο Κάρς είναι Yukarıdamlapınar köyü
Ήταν γνωστό ως “ Τ’ απάν’ το Τσιαπίκ”. Απ’ την πόλη του Κάρς απείχε σαράντα πέντε χιλιόμετρα ενώ το πιο κοντινό χωριό ήταν το Σαρίκαμις. Στατιστικά στοιχεία του 1913 αναφέρουν ότι είχε τετρακόσιους κατοίκους, οι οποίοι κατάγονταν από χωριά της Χαλδίας. Τ’ Απάν το Τσαπίκ είχε εκκλησία και διατηρούσε διθέσιο δημοτικό σχολείο, στο οποίο δίδασκαν ο ιεροδιδάσκαλος Κων. Μπαγανάς και ο Ιωάννης Ιωαννίδης. Οι κάτοικοι του Τσαπίκ μετά το 1920 και κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκαν στην Άνω Κοκκινιά και Μελισσουργειό Κιλκίς, Μαυροδένδρι και Ποντοκώμη Κοζάνης, Θρυλόριο και Υφαντές Κομοτηνής, Παλαιόκαστρο, Ροδολείβος και Λευκώνα Σερρών, Κολχική και Κάτω Κλεινές Φλώρινας και τέλος στην Κυριακή Έβρου. Επίσης, οικογένειες από το Τσαπίκ εγκαταστάθηκαν στο Παλαιόκαστρο (Κούλα) Σερρών (οι Βαϊζίδης Αβραάμ, Βαϊζίδης Αριστείδης), στο Ροδολείβος Σερρών (ο συμβολαιογράφος Αναστάσιος Βαϊζίδης), στη Θεσσαλονίκη (ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός θεόφ. Βαϊζίδης και ο έμπορος υιός του Νικόλαος), στην Κοκκινιά (Κούσοβο) Κιλκίς (Γαβριηλιδαίοι κλπ) και στην Ποντοκώμη Κοζάνης. Πηγή: pontosnews
Ιστορικές πληροφορίες για την πόλη του Κιλκίς μπορείτε να αντλήσετε στον ακόλουθο σύνδεσμο: http://www.wikiwand
Ποντιακή Ιστορία & Λαογραφία - Βασίλειος Β. Πολατίδης - www.kotsari.com