Τα Κοφρακοφώλια, ή Κορακοφωλιά . Μεταξύ Ίμερας και Κρώμνης του Πόντου
Σαν ορόσημο στεκότανε η εκκλησία (ναός) του Αγίου Θεοδώρου πάνω στο λόφο που στεφάνωνε τη δυτική ακραία ενορία της Κρώμνης που λεγόταν τη Σαράντων. Πίσω απ’ το λόφο εκείνο που ήταν συνέχεια των βουνών της Μόχωρας, έχασκε ένα τεράστιο βάραθρο με πυθμένα το ποτάμι που έβρεχε τις άκρες του χωρίου Λειβάδ’. Το βάραθρο αυτό σε απότομες, κάποτε κατακόρυφες πλαγιές ανέβαινε απ’ τη μια πλευρά ως την κορυφή του Αγίου Ηλία του ομώνυμου βουνού μεταξύ Κρώμνης και Ίμερας κι’ απ’ την άλλη ως την απομονωμένη ενορία της Ίμερας της λεγόμενης Θωμάντων και παραπέρα ως την κορυφή του χωρίου Λυκάστ’.
Read more ... Add new comment
Της πρώτης εμπορικής σύμβασης που υπογράφηκε το έτος 1319 μεταξύ του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλεξίου Β’ και της Βενετίας δε βρέθηκε το ελληνικό κείμενο παρά μόνο η λατινική μετάφραση έχει διασωθεί.
Οι πρόγονοι μας ήταν μεταλλουργοί και κατάγοντας απ’ την Αργυρούπολη της Τραπεζούντας. Μετανάστευσαν απ’ την πατρίδα τους μαζί με άλλους μετεντζήδες (μεταλλουργούς), όταν καταργήθηκαν τα προνόμια και οι ατέλειες (φοροελαφρύνσεις) των μεταλλουργών της Χαλδίας και άρχισαν σιγά-σιγά να εγκαταλείπονται τα μεταλλεία της περιοχής εκείνης. Εγκαταστάθηκαν στο Πακίρ Ματέν του Ντιαμπεκίρ της Μεσοποταμίας γιατί εκεί βρήκαν νέα μεταλλοφόρα εδάφη πλούσια σε κοιτάσματα χαλκού (πακίρ) και με την άδεια του διοικητή της περιοχής άρχισαν να κατασκευάζουν τα μεταλλεία και να εργάζονται σε αυτά.
Το στολίδι και το καύχημα της Κερασούντας. Τα παλιά της κάστρα με τους τεράστιους ογκόλιθους φαντάζουν σαν να κατασκευάστηκαν για διάκοσμο του τοπίου και όχι για την οχύρωση του. Προβάλουν τόσο φυσικά, απαλά, ήρεμα. Η πρόσβαση στο κάστρο και στην ακρόπολη ήταν εφικτή από πολλές πλευρές. 
Το πλάτωμα πάνω στην ακρόπολη ήταν σκεπασμένο πάντοτε με χλόη και φυτεμένο, χάρη στις προσπάθειες του αείμνηστου καπετάν Γιώργη πασά, με αειθαλή δέντρα, προπαντός ταφλάνια (καλλωπιστικά φυτά). Σε ένα σημείο του κάστρου αρχίζει υπόγεια σήραγγα που σύμφωνα με τις αφηγήσεις των παλιότερων κατέληγε κάτω στην παραλία όπου μια μπούκα που βλέπαμε στα πλευρά του βράχου, θεωρείτο η έξοδος της σήραγγας.
Καθαρό αέρα, νερό και μπόλικα ξύλα ζήτησαν οι πατεράδες μας Τσαπηκλήδες όταν εγκαταλείποντας κάτω απ’ τις γνωστές συνθήκες την πενθηφορούσα Καλαμαριά, γύρεψαν καταφύγιο για να γλιτώσουν απ’ την ελονοσία που ‘χε καταντήσει πραγματική μάστιγα την εποχή εκείνη. Η Καλαμαριά, ο πρώτος σταθμός συγκεντρώσεως των Ελλήνων Ποντίων προσφύγων μαστιζόταν από πρωτοφανή θανατηφόρο ελονοσία, που επιδεινωνόταν ακόμη περισσότερο λόγω της ανθυγιεινής διαβίωσης τους. Ο χάρος κάλυπτε με το μαύρο πέπλο του όλη την δακρυρροούσα Καλαμαριά. Αυτός ήταν ο λόγος που την εγκατέλειψαν οι γεροντότεροι Καρσλήδες και τράβηξαν για το Κιλκίς.
