Αητένς επαραπέτανεν, δημώδες ακριτικό άσμα Πόντου
Αητέν'τς επαραπέτανεν ψηλά 'ς σα επουράνια,
είχ̌εν τσαγγία κόκκινα και το κουδούκ' νατ' μαύρον.
Εκράτ'νεν και 'ς σα κάρτζια του παλληκαρί βραχ̌ιόνα̤ς.
Αητέ μ' 'ς σα κάρτζια σ' ντο κρατείς;
Αητέ μ' 'για δώς με ας' σο κρατείς, για πέει 'με όθεν κείται,
Ας' σο κρατώ κ̌ι δίγω 'σε, αρ' όθεν κείται λέγω.
Αητένς επαραπέτανεν, δημώδες ακριτικό άσμα Πόντου.
Ακεί 'ς ' σο πέραν τα ραχ̌ιά, 'ς σο πέραν κιαν τ' ελάτι̤α,
Μαύρα πουλία τρώγ'ν' ατόν και άσπρα τριϋλίσ̌κουν.
Φατέστε πουλία, φατέστεν, φατέστεν τον καρίπην,
'Σ ση θάλασσα κολυμπετής, 'ς σ' ομάλια πεχλιβάνος. Αητένς επεριπέτανεν (Δημοτικό). Η ποίηση στη Σαντά του Πόντου - Ποντιακή Εστία 1950.
Το τραγούδι αυτό ανήκει στον ακριτικό κύκλο και εξυμνεί την αντρειοσύνη του Πόντιου ακρίτα. Είναι τοποθετημένο πάνω στον ορθό στητό χορό Τίκ.
Ποντιακή Ιστορία & Λαογραφία - Βασίλειος Β. Πολατίδης - www.kotsari.com
