"Κάθε πόλις και Ζακόνι, κάθε μαχαλάς και τάξη".
Το Κάν, η Αργυρούπολις, εκατόν χρόνα̤ εμπροστά (κυρίως από το 1855 οντάν εγέντον διευθυντής των σχολείων ο μακαρίτης ο Γεώργιος Κυριακού Παπαδόπουλος (ο Κυριακίδης) ατότε εκούρεψεν το Φροντιστήριον τη Κανί) είχαν καλά σχολεία και γά̤ τα κορίτσ̆α̤.
Στα τελευταία τεύχη της Ποντιακής Εστίας, οι καλοί λαογράφοι μας εφαίδρυναν με τις δημοσιεύσεις των Ποντιακών Καρνάβαλων, επαναφέροντας στην μνήμη μας τις γλυκές παιδικές αναμνήσεις της πατρίδας, τις οποίες πολλοί εγκατέλειψαν από των μαθητικών ακόμα θρανίων και δεν καταξιωθήκαμε να τις ξαναδούμε.
Η μεγαλύτερη γιορτή του μήνα Σεπτεμβρίου στον Πόντο ήταν η ύψωση του Τιμίου Σταυρού στις 14 του μήνα. Στον Πόντο τη θεωρούσαν το πιο σπουδαίο γεγονός από τη ζωή του Χριστού, μετά την εορτή της Ανάστασης και των Χριστουγέννων. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο μήνας αυτός πήρε το όνομα του “Σταυρίτες” από την εορτή της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού. Η εορτή του Τιμίου Σταυρού στον Ελληνικό Πόντο
Πριν το 1900 στο δυτικό παράλιο τμήμα της Πουλαντζάκης, μεταξύ των ποταμών Καρά Δερέ, Ιντσουγάζ και Παζάρσουϊ σε ευρεία δηλαδή έκταση καλλιεργούσαν τα όρυζα, δηλαδή το ρύζι. Τα στάσιμα δε νερά των ορυζώνων καταντούσαν ανεξάντλητη πηγή κουνουπιών κάθε γενιάς και κατηγορίας, τα οποία κατά αναρίθμητα σμήνη κατέκλυζαν όλη την πόλη και τα πέριξ. Προπάντων όταν φυσούσε νοτιάς.
‘Σο Καπή-κιοϊ και ‘ς ση Λιβεράν εγίνουσαν μωμοέρα̤ τα Κάλαντα. Εφόρνανε ελλενικόν φορεσίαν με φουστανέλλας και περικεφαλαίας και εκατέβαιναν ‘ς σο Τζεβιζλούκ’.
