Πάσχα (η Λαμπρή). Την πρώτη ημέρα του Πάσχα, οι άνδρες μετέβαιναν στα σπίτια των πονεμένων, όσων είχαν απωλέσει μέλη της οικογένειάς τους εντός του έτους και κατόπιν με τη σειρά περιήρχοντο όλα τα σπίτια του χωριού όπου τους προσφερόταν ρακή και από ένα αυγό.
Της Ακαθίστου. Στα παράλια του Πόντου η εορτή αυτή ήταν γνωστή ως η Παναγία η χ̆ιλιάρμενος, η βυθίσασα χίλια άρμενα, ενώ εις το εσωτερικό (ενδοχώρα) του Πόντου ελέγετο απλώς Ακάθιστος, όπως και στην Ελλάδα.
Την Κυριακή των Βαΐων τα παιδιά περιφερόμενα στα σπίτια εβάευαν (το ρήμα είναι βαεύω), δηλαδή κρατούσαν στα χέρια τους καλαθάκι και σταματούσαν μπροστά σε κάθε σπίτι, φωνάζοντας:
Θεία - Θεία και τω Βαΐων
εμέν’ κερκέλ’ κι εσέν’ ωβόν
έρθεν Λάζαρος με το Βαϊον
Αε-Θόδωρον κι Aε-Δημήτρης.
Κατά την Καθαρά Δευτέρα ή Αρχιδευτέραν, όπως λεγότανε η Καθαρά Δευτέρα στον Πόντο, ούτε ιδέα υπήρχε των Κουλούμων όπως εορτάζονται αυτά στην Ελλάδα. Τουναντίον δε νήστευαν όλοι μέχρι τον εσπερινό.
Ο Μουχαήλ Αχράγγελον επήγεν σ’ έναν οσπίτ’ και θα εβάφτιζεν έναν παιδίν. Σίτα̤ εβάφτιζεν ατό, εδέβασεν ΄ς σο κατσίν αθες πως όλον ύστερ’ ατό το παιδίν ο λύκον θα τρώγ’ α̤το. Ενούν'τσεν κι επενούν'τσεν πως να γουρταρεύ’ το παιδίν ασό λύκον.
