Στην ηπειρωτική ενδοχώρα, οι αγροτικές κατοικίες στην πλειονότητά τους είναι ισόγειες και σπανίως διώροφες, με ενσωματωμένες τις περισσότερες βοηθητικές λειτουργίες –ελάχιστες ως προς τον αριθμό– στο ίδιο το βασικό τους κτίσμα. Σαφώς διαφέρουν από εκείνες των παραλίων ως προς τη λειτουργική οργάνωση, το κατασκευαστικό σύστημα και την αρχιτεκτονική σύνθεση.

Στη ζώνη των οροπεδίων του Πόντου οι καλύβες των «παρχαρίων», ως κτίσματα εποχικής χρήσης και συγκεκριμένης λειτουργίας, πληρούν τις λειτουργικές και κατασκευαστικές προϋποθέσεις μιας χρονικά περιορισμένης και υπό όρους διαβίωσης. Πρόκειται για την εξυπηρέτηση των κτηνοτρόφων που ανεβαίνουν με τα κοπάδια τους στις περιοχές των υψιπέδων καθ’ όλη τη διάρκεια της καλοκαιρίας από τους μήνες Μάιο έως Αύγουστο.

Οι αγροτικές κατοικίες της ζώνης των παραλίων είναι κυρίως διώροφες και συνοδεύονται από αρκετά βοηθητικά προσκτίσματα. Σε επίπεδο λειτουργικής οργάνωσης συνήθως ακολουθούν τα πρότυπα των αγροτικών κατοικιών με στέγαση βοηθητικών λειτουργιών στο ισόγειο και κυρίως κατοικία στον όροφο. Οι βοηθητικές αυτές λειτουργίες διαφοροποιούνται ανάλογα με το είδος της τοπικής παραγωγής, ενώ η κυρίως κατοικία διαμορφώνεται βάσει της κοινωνικής δομής της οικογένειας.

Σε αυτή την ανάρτηση θα μιλήσουν περισσότερο τα έγγραφα και οι εικόνες παρά τα κείμενα. Όλοι όσοι ασχολούμαστε με τα ζητήματα του προσφυγικού ελληνισμού, τη γενοκτονία που πεισματικά αρνείται η επίσημη τουρκική κυβέρνηση να αναγνωρίσει, την ανταλλαγή των πληθυσμών και μύρια προβλήματα που προκάλεσε αυτός ο βίαιος ξεριζωμός από τα πατρογονικά εδάφη χιλιετηρίδων, τα προβλήματα της εγκατάστασης, αποδοχής, επιβίωσης, μόρφωσης και Ανάστασης του ελληνισμού της Ανατολής στις νέες τους εστίες, αποδίδονται, μεταφέρονται στο σήμερα, απεικονίζονται και αποθανατίζονται μέσα από αυτές τις φωτογραφίες εγγράφων ενός πρόσφυγα από την Ανατολική Ρωμυλία της ελληνικότατης Θράκης.