" Η μεγάλη καμπάνα του Καρς "
Στον Μητροπολιτικό Ναό του Καρς λειτουργούσαν Έλληνες και Ρώσοι ορθόδοξοι ιερείς. Η τεράστια κι επιβλητική καμπάνα του, που ήταν η μεγαλύτερη από τις υπόλοιπες δέκα, ήταν δώρο του Τσάρου της Ρωσίας Νικολάου Β΄ στους Πόντιους του Καρς και ζύγιζε 2.808 οκάδες (περίπου τέσσερις τόνους). Παρακολουθείστε το βίντεο μου για την Καμπάνα του Κάρς
Τα όπλα των Σανταίων - Μ Κ Νυμφόπουλου. Σίσ̆, γαμά̤ν, πισ̆τόφ, τυφά̤νκ, κάμαν, ρεβόλ, μαρτίν.
Το πιο παλιό από τα όπλα αυτά ήταν το σίσ̆. Πρόκειται για το δόρυ το οποίο εξέλιπε στις ημέρες μας. Όλα τα άλλα όπλα τα είχαμε στην εποχή μας και τα χρησιμοποιούσαμε. Ήταν τόσο προσφιλή στους Σανταίους τα όπλα αυτά ώστε κι εμείς οι δάσκαλοι ζωνόμασταν το γκρά με τα 100 και 200 φυσίγγια του και τρέχαμε όπου ήταν κίνδυνος.
Ο Μάρτιος μήνας κατά τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη σύμφωνα με το έργο του : "Μέγας Συναξαριστής". Ο Μήν ούτος, αδελφοί, ονομάζεται αρχή και πρώτος των μηνών από τον προφήτην και θεσπέσιον Μωυσήν, και ούτω γράφεται περί αυτού εν τω βιβλίω της Εξόδου «Ο μήν ούτος υμίν, αρχή μηνών, πρώτος εστί υμίν εν τοις μησί του ενιαυτού» (Εξόδου ΙΒ’ 1) και εν τω βιβλίω της Γενέσεως μανθάνομεν, ότι, κατά την συμφωνίαν των ιερών ερμηνευτών, εις τον μήνα τούτον εποίησεν ο Θεός όλα τα αισθητά κτίσματα εκ του μη όντως εις το είναι.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η Σάντα εποικίστηκε μετά την άλωση της Τραπεζούντας και όχι πριν την άλωση όπως πολλά άλλα χωριά της επαρχίας Χαλδίας και άλλων τμημάτων. Δεν υπήρχε λόγος να δημιουργηθεί ζωή στην απομακρυσμένη, απρόσιτη και δασώδη εκείνη περιοχή.
Οι παροικίες των Σανταίων εντός και εκτός Πόντου. Παρακολουθείστε το βίντεο
Οι Έλληνες μετανάστευσαν στον Καύκασο απ΄τα τουρκικά Βιλαέτια του Ερζερούμ, Σιβάζ (Σεβάστειας), Τραπεζούντας και του υπόλοιπου Πόντου. Η αναγκαστική αυτή μετακίνηση συνέβη περιοδικά, ιδίως μετά τους ρωσοτουρκικούς πολέμους. Την εποχή της αυτοκράτειρας Αικατερίνης της Μεγάλης στον πόλεμο του 1770 (εκστρατείες των Ορλώφ και Ρουμιαντσέφ) και μετά την προσάρτηση της Κριμαϊκής χερσονήσου κατά το 1783 (Ποτιεμκήν), οι Έλληνες που είχαν μεταναστεύσει απ την τουρκία μαζί με τους εκπατρισθέντες ομογενείς της υπόδουλης τότε Ελλάδος στη Ρωσία, κατοίκησαν στα βόρεια παράλια του Ευξείνου Πόντου απ’ την Οδησσό ως το Νοβόροσισκ σχηματίζοντας τις κοινότητες της Οδησσού, Νικολάεφ, Χερσώνος, Συμφερούπολης, Ταϊγανίου (Ταγανρόκ), Σεβαστούπολης, Κέρτζ και λοιπές γνωστές στο πανελλήνιο για τη μορφωτική και εθνική τους δράση.
