Διάφορα τραβωδίας - Δίστιχα Σταυρίν - Χρονικά του Πόντου 1945 Συλλογή Δ. Π. Σταυριώτη

Σταυριώτες πρόκριτοι με τις επιχώριες παραδοσιακές τους ενδυμασίες 1900 Αναράντζ’, καταράντζ’ καταήμερον κεράσ̆,
να τσακούται το κιφάλ’ τς και να γίνεται λαλλάτζ’.

Αναστορώ και το Σταυρίν σον τόπον ντ’ εγεννέθα,
ναϊλλοί εμέν’ σην ξενιτά̤ν εγώ πως ετελέθα.

Διάφορα τραβωδίας - δίστιχα περιφέρειας Σταυρίν Πόντου

Αν είπα ΄σε το τά̤ρτι μου κι ας είπα ‘σε το χάλι μ’
πασ̆κείντο είπα ‘σε να παίρτς το νού μ’ ασ’ σο κιφάλι μ’;

Αν εκακοτραγώδεσα να είμαι σχωρεμένος,
τσ̆εχέλ΄κον παλληκάρ’ είμαι και τη σεβτάς καμένος.

Αν θέλετε ας τραβωδώ, κι αν θέλετ’ ας χορεύω,
κι αν θέλετε αφήστε ‘με τ’ αρνί μ’ ας παρ’γορεύω.

Αν θέλετε ας τραβωδώ κι αν θέλετε ας κλαίω,
για κλαίω και για τραβωδώ πολλά καρδόπα καίω.

Αν θέλτς σύρον και σκότα ‘με και γλύτα μ’ α̤σ’ σα πόνα̤,
εγ’ ασ’ σην ψ̆ή μ’ επέζεψα εγέντον δύο χρόνα̤.

Ανοίγω το παράθυρον να ‘λέπω σε στερέα μ’
φτύσον κι εσύ τον δάβολον και κλώστ’ σ’ εμέν’ μερέαν.

Άνοιξον κόρη άνοιξον, άνοιξον ας εμπαίνω,
εγώ κομπώνω και φιλώ και αφήνω και εβγαίνω.

Άνοιξον κόρη άνοιξον, άνοιξον μη κοιμάσαι,
εγώ θα πάω σα μακρά κι εμέν’ θα ενθυμάσαι.

Άνοιξον τα χ̆ερόπα σου, άνοιξον την καρδία σ’
κι έπαρ’ ‘με σ’ εγκαλόπο σου καλόν να έν’ σην ύα σ’.

Άνοιξον τ’ εγκαλόπο σου ας κείμαι και κοιμούμαι
λάχ̆’ πολλά βαρυπνά̤σκουμαι κι ώσνα μερών’ ‘κ̆ι σκούμαι.

Άνοιξον το πορτόπο σου οξ̆ωκά μη σταλίεις ‘με,
π’ ελέπ’νε μ’ απ’ ολόερα, ‘θαρούν ‘κ̆ι θέλτς ν’ ανοίεις ‘με.

Άνοιξον το ταφόπο σου και ας έεις ατό χαζίρι,
τονάτεψον ατ’ έξ’ απέσ’ ασ’ σ’ εμόν το χατίρι.

Ανούνιχτα μη καλατζ̆εύ’ς κόρη μη πεζτουρεύ’ς ‘με
και με τα παραστράγγαλα σ’ θαρρείς θα γαντουρεύ’ς ‘με;

Άντρα σ’ εσ̆κυλλογέρασεν, έχ̆’ γέν’ ά̤μον φροκάλλα,
κάποιος άλλος θα κερδαίν’ ατά τ’ εσά τα κάλλα̤.

Αού τα τραβωδίας ι-μ’ είναι τρανόν φερμάνι,
ήντσαν παίρ’ και δεβάζ’ α̤τά, δίγ’ν ατονε τερμάνι.

Αού τα τραβωδίας ι-μ’ καίγ’νε νέϊκα καρδόπα,
τη πεκιαρίων το κρίμαν ας έχ’νε τα κορ’τζόπα.

Αού τα τραβωδίας ι-μ’ ολουνούς πα κανείνταν,
νύχταν ημέραν τραγωδώ, καμίαν ‘κ̆ι τελείνταν.

Αού τα τραβωδίας ι-μ’ ραχ̆όπα χαμελύν’νε,
αλλωνών τά̤ρτα ‘λιγοστεύ’ν κι αλλωνών πλεθύν’νε.

Αού το κρασίν ‘κ̆ι μεθύζ’ θαρρείς έν’ δολωμένον,
νερόν π’ αν έν’ θα πίν’ ατό, η κάρδα̤ μ’ έν’ καμένον.

Αούτα τ’ ομματόπα μου και ντο πολλά δα̤κρούνε
θα κρούω και στραβών’ ατά τ’ έμορφα ντο τερούνε;

Απαγκέσ’ σο Βαϊον έτον κι άλλο καλλίον,
εδίν’να σ’ έναν φίλεμαν κι εσ’ εδίν’νες με δύο.

Απάν’ σα τ̤άρτα μ’ τα πολλά εσέγκα κι άλλα δύο,
το έναν έν’ η ξενιτά̤ και τ’ άλλ’ αροθυμία.

Απάν’ σ’ έναν μικρόν ομάλ’ λάσ̆κετ’ είνας περδίκα,
να ‘πόρνα κι εγκαλά̤σκουμ’νε τα μέσα τ’ς τα λεγνίκα.

Απάν’ σην ποδαρέα σου αρνόπο μ’ πάω χάμαι,
πάντα αν θα φτάς ‘με αέτσ’, ατώρα δέβα κι άμε.

Απάν’ σην πόρταν έστεκες κι εκράτ’νες τ’ ανοιγάρα̤,
το τέρεμα σ’ εμάτυεν όλα̤ τα παλληκάρα̤.

Απάν’ σ’ ομάλ’ ολά̤νοιχτα χρυσέ κόρη κοιμάται,
π’ ελέπ’ ατέν’ ζελεύ’ ατέν’ και να σουμών’ φοάται.

Απάν’ σ’ ομάλ’ τ’ Αεσερί εφίλεσα ‘τεν μίαν,
κι είπε ‘με ατό ολίγον έν’ φοέθ’ την Παναγίαν.

Απάν’ σ’ ομάλ’ τ’ Αεσερί χορεύ’ν οι παιδάντ’ σέραν,
κι οι Τόνγιαληδες με το ζόρ’ τον λυριτζ̆ήν επέραν.

Απέσ’ ι-μ’ έχω μάστοραν π’ εβγάλλ’ τα μελωδίας,
κι ευρήκ’ και γιτουρεύ’ α̤τά, σ’ όλα̤ τα τραβωδίας.

Απέσ’ σ’ έρημον το Σταυρίν επούλ’να αγαλούκια,
κι ασ’ τ’ εξέβα σην ξενιτά̤ν σύρω περισ̆ανλούκια.

Απέσ’ ση Κρώμ’ τα κορ’τζόπα πορπατούν γιοσμαλία,
θέκ’νε την τάπλαν ζαρωτά και ξ̆ύν’νε τα μαλλία.

Διάφορα τραβωδίας - Δίστιχα Σταυρίν - Πηγή: Χρονικά Πόντου - Τεύχος 10ο - 1945 - Συλλογή Δ. Κ. Π. Σταυριώτη  Ποντιακός Παραδοσιακός στίχος - Παραδοσιακά δημώδη άσματα των Ελλήνων του Πόντου - Σταυρίν Χαλδίας Πόντου (Uğurtaşı). Ήθη, έθιμα, χοροί, δοξασίες των Ελλήνων Σταυριωτών της επαρχίας Αργυρούπολης του Νομού Τραπεζούντας του Πόντου

Ποντιακή Λαογραφία – Βασίλειος Β. Πολατίδης – www.kotsari.com 

Pin It

Print

Add comment


Security code
Refresh

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ