Άμον άναλον χαλβάν. Συλλογή Ποντιακών Ανέκδοτων κ Π. Καρατζά.
Σ’ έναν χωρίον εζούναν τρία συννυφάδα̤ με τ’ αντρούδες-ατουν και την πεθεράν-ατουν. Έναν ημέρα η πεθερά επήεν σην γειτονίαν. Τα τρία συννυφάδα̤ επέμναν μοναχά σο σπίτ’. Σίτα̤ εκάθουσαν κι ενούνιζαν ντο να εφτάγνε, είπεν όλων η τρανέσα :
- Ας εφτάμε έναν χαλβάν να τρώγωμε,
- Καλόν, είπαν κι οι άλλ’.
Μάνι - μάνι έψαν τη φωτίαν, εσέγκαν απάν’ το τηγάν’, έβαλαν τ’ αλεύρα̤ και το βούτερον και ψένε την χαλβάν.
Σίτ’ εψέουτουν η χαλβά, λέει η τρανέσα :
- Κι’ άρ’ ατσ̆άπς ατό άναλον εφτάγνατο γιόκσαμ βάλνε και άλας;
- Ντο λές, τσ̆άνουμ, ατό άλας ‘κ̆ι’ θέλ’, είπεν η δεύτερος.
- Κι άρ’ ντ’ εξέρτς εσύ, ίσως να θέλ’.
- Κ̆ι θέλ’, λέγω ΄σε
- Θέλ’
- Κ̆ι θέλ’
Ερχίνεψαν να τουουσ̆εύνε τα δύο συννυφάδα̤.
Σ’ ατό απάν’ ελάγκεψεν σην μέσην όλων η μικρέσα και είπεν-ατς :
- Εσταθέστεν, μη τουουσ̆εύετεν, εγώ ατώρα θα λέω σας αν πρέπ’ ν’ αλίζωμε την χαλβάν γιόκσαμ γιόκ.
Ένοιξεν αμάν την πόρταν κι ετέρεσεν οξωκά. Εκείνο την ώρα πα ένας γέρος επέγνεν σόν ανήφορον κιάν.
- Ε ! θείο, που πας ατουκιάν άμον άναλον χαλβάν ; εκούϊξεν-ατον.
Ο γέρον άμον ντο έκσεν-ατο, αμάν εσήβεν απές. Εστάθεν κι έβγαλεν από μακρά έναν δυνατόν λαλίαν και είπεν-ατεν :
- Άτε, δέβα κορίτσ’-ιμ’ δέβα. Εσύ χαλβάν θα εφτάς και ‘κ̆’ εξέρτ΄ς πως εφτάγν-ατο. Άναλον εφτάγν-ατο, άναλον…..
Λεξιλόγιο : Σίτα̤ - ενώ. Εσέγκαν = έβαλαν. Ατσ̆άπς = άραγε. Γιόκσαμ = ή (τούρκικο). Τουουσ̆εύω – μαλώνω (τούρκικο). Εσήβεν απές = εννόησε (κατάλαβε).
Πηγή : Συλλογή Π Καρατζά Ποντιακά φύλλα 1950 τεύχη 9-10
