Το τραγούδι Έγια μόλα Έγια λέσα ή Εγια μόλα Τιραμόλα είναι τοποθετημένο πάνω στον αρχαίο Ελληνικό χορό Γέρανο ή Αέρανο τον μετέπειτα ονομασθέντα σε Κοτσαγκέλι ή Κοτσαγκέλ' υπό των Ελλήνων του Πόντου.
Εγια μόλα Τιραμόλα ήρθαν τα καράβια όλα...
Παπόρ' πάντα πάς κι έρχεσαι, καμίαν 'κ̌ι' κοιμάσαι
αν 'κ̌ι' θα φέρτ΄ς τ' αρνόπο μου, ΄ς σον κρεμόν να πάς χάσαι
Η λαϊκή δοξασία δεν απομακρύνει το νού απ' την ιδέα ότι η ανθρώπινη ύπαρξη, μετά το θάνατο δεν σβήνει για πάντα. Οι ψυχές των νεκρών φτερουγίζουν κάπου – κάπου στον επάνω κόσμο, συμπαραστέκουν στα συγγενικά τους πρόσωπα. Δύο, τρείς ημέρες καλοστολίζουν τη νύφη και η ώρα της στέψης έχει πλησιάσει.
Εμέν' λέγ'νε Γετίμ – Ογλή, επέθανεν ο κύρ' –ιμ'
με τη κυρού μ' τον θάνατον εχάθεν το χατήρι μ'
Ν' αηλί εσέν' Γετίμ-Ογλή, εχάθεν τ' εχτιπάρι σ' ,
εχ̌όντσεν και 'κ̌ι' λιμενεύ', 'ς σο ξερόν το κιφάλι σ'
Δημώδες άσμα των Ελλήνων της Τόνγιας (αρχαίας Θοανίας) του Πόντου. Είναι τοποθετημένο πάνω στον όρθιο, στητό χορό Τίκ.
Ασήν Τόνγιαν έρχουμαι Τονγιαλής παιδάς είμαι
το μαχ̤̌αίρ ΄ς σα μέσα μ' έν' 'ς σο κορτσόπο σ' έρχουμαι
Εγώ είμ' ας Αλή Σοφή, τ' όνομα μ' έν' Ηλία
Θα τραγωδώ κι' εντρέπουμαι ΄ς σα ξένα τα χωρία
Σ΄ Αλή Σοφή σ' έναν κορίτς εχάρτσα την καρδία μ'
τα νύχτας ούντες τραγωδώ ατέ ακούει την λαλία μ'
