Κόρασον εβοτάνιζεν αφκά σ’ εναυλοτόπιν,
κι’ αποκουμπίγαν τα κουμπιά τσ’, κι εφάνθαν τα προσκάρδια̤ τσ’.

Κι όντας έμνε μικρόν παιδίν κι ωρίαζα τ’ αρνόπα,
σα ψηλά ψηλά βόσ̆κιζα σα χαμηλά ελάλνα,
ωρίαζα και τον γιαγκάζ ατού σα γονοκώλια.

Αγάπη σ’ κοφτερόν μαχ̆αίρ’ και σίδερον ξαμμένον,
ναϊλλοί εκείνο την καρδά̤ν, όθεν έν’ καρφωμένον.

Μαρούλα επαρχάρευεν Κουντούρ σα Λειβαδία,
σου Μύρημ’ και σου Κοβλακά και σ’ άσπρα τα Πλακία.