Άνοιξον ρίζα μ’ άνοιξον, άνοιξον ας εμπαίνω
τσ̌εχέλκον παλλικάρ’ είμαι και τη σεβτάς καμένον
Τριυλιστά τριυλιστά ΄ς σην αύλια̤ σ’ εβραδά̤στα
εσύ την πόρτα σ’ ‘κ̌’ ένοιξες και με τα δά̤κρυα̤ ‘χπάστα
Πατώ και 'κ̌ι βουλίζω τον κόσμον 'κ̌ι' γρωνίζω
και για τ' εσέν' τρυγόνα μου ντολμάδες θα τυλίζω
Ας αφήνουμ' τα ψέματα κι ας αρχινούμ' τ' αλήθεια
ο πετεινός εγγένεσεν κι εποίκεν κολο(γ)κύθ͜ια̤
Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν' από την Πόλιν,
μηδέ σ' αμπέλια 'κόνεψεν, μηδέ σε περιβόλιν,
επήεν και ν' εκόνεψεν σ' Αγιά-Σοφιάς την πόρταν.
Αναθεμά και τα μακρά ντο 'κ̌ι' πάει η λαλίαν
τ' ομμάτι̤α μ' εσκοτείνεψαν κι ασην αροθυμίαν.
Πάμε Φασουλίτζα μ' - Χορός Τίκ, Δημοτικό τραγούδι Ανατολικού Πόντου
Σπεντάμ' ντ' εσαρουλάευες κι εξ̌ύγουνταν τα φύλλα σ',
απ' έναν έναν δι̤αβαίνε τη Μοθοπώρ' τα μήνας.
