Εκτός από το μαύρο χρώμα των ρούχων, κάθε άλλη βαφή ήταν απαγορευμένη, όπως επίσης απαγορευμένο ήταν και κάθε πολυτελές ύφασμα. Ο Έλληνας δεν εδικαιούτο να φορέσει καινούργια ενδυμασία και καινούργια υποδήματα, μα ούτε φέσι στο κεφάλι.
Ήταν ένοπλα σώματα που δημιουργήθηκαν εξ' αρχής σαν αναγκαία λύση αυτοάμυνας των Ελλήνων Ποντίων στις καταπιέσεις των τούρκων, και αργότερα ως αυτοσκοπός για τη δημιουργία της ανεξάρτητης Δημοκρατίας του Πόντου.
Η Ινέπολη βρίσκεται στα παράλια του Εύξεινου Πόντου, στα βόρεια της Κασταμονής, σε απόσταση 67 χλμ., και στα δυτικά-νοτιοδυτικά της Σινώπης, σε απόσταση 115 χλμ. Στα αρχαία χρόνια η πόλη ονομαζόταν Αβωνότειχος ή Αβώνου τείχος ή Ιωνόπολις.
Εις μνήμην των υπέρ Πίστεως και Ελευθερίας θανόντων Ελλήνων εκ Πόντου.
Ένας γέρος κι' είνας γραία είχαν έναν παιδίν και μαναχόν, άμα εκείν' επαραγέρασαν κι' εσέβεν άνεμον 'ς σα μέσα 'τουν κι άλλο 'κ̌' επόρ'ναν να συγκλίσκουνταν. Αέτσ' πα εγυναίκ'σαν το παιδίν ατουν μικρόν μικρόν ν' ευτάει η νύφε τα δουλείας. Αρ' εποίκαν τη χαράν κι' εγλύτωσαν και τον πουρνόν αναμέν'νε να σ'κούται η νύφε ευτάει τα δουλείας, άμα η νύφε ξάϊ επεκεί 'κ̌' εδέβεν.
Ε! Θαρρείς μωρόν παιδίν είσαι, Εφτάρ' η κεμεντζέ σ'-ι,
τον κόσμον επαλάλωσες αρ με την κεμεντζέ σ'-ι,
κι αρ! ε ρίζα μ' ε στερέα μ'. . . . Χα χα χα ίσι͜α.
Η Σίδη, ή Φάβδα, Φαδισάνη ή Φάδισα των αρχαίων και των Βυζαντινών χρόνων, η σύγχρονη Φάτσα, η μικρή ποντιακή παραλιακή πολιτεία μεταξύ των Κοτυώρων (Ορτούς) και της Οινόης, με τις 8.000 περίπου κατοίκους της, με τα ερείπια του Βυζαντινού Ναού του Αγίου Κωνσταντίνου σε απόσταση δύο χιλιομέτρων περίπου προς τα νοτιο-δυτικά, με το μικρούλη νησί τον "Ατά" στη μέση του γραφικού μικρού λιμανιού της, ξαναοικίστηκε από Ελληνικό πληθυσμό μετά την κατάκτηση του Πόντου από τους Τούρκους μόλις κατά τα τέλη του 18ου αιώνα.