Ο Τούρκος στρατάρχης κατορθώνοντας με τον όγκο του στρατού του, άλλους από τους πρώην συμμάχους των Ποντίων να τους αδρανοποιήσει και άλλους να τους πάρει με το μέρος του με συνθήκες φιλίας και συμμαχίας, αρχίζει την επίθεση κατά του Πόντου λεηλατώντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμα του. Προχωράει πολύ γρήγορα σαν χείμαρρος και φτάνει σε τρίωρη απόσταση έξω από την Τραπεζούντα, στην τοποθεσία «Χοσογλάν» και στρατοπεδεύει εκεί. Αντίσταση στην πορεία του αυτή, δεν υπήρχε λόγω των όσων συνέβησαν πριν από την εκστρατεία του Μωάμεθ. Γι' αυτόν τα μόνα εμπόδια στην έφοδο του αυτή κατά του Πόντου, ήταν τα δυσκολοδιάβαστα φυσικά περάσματα, που προστατεύονταν από ελάχιστους υπερασπιστές της περιοχής.

Όσο διάστημα επιχειρούσε αυτά ο Μωάμεθ ο στόλος των τριακοσίων πλοίων που είχε στείλει μετά την υποδούλωση της Σινώπης μεταφέροντας και δέκα χιλιάδες στρατιώτες, απέκλεισαν την Τραπεζούντα από τη θάλασσα και ξηρά παρενοχλώντας συνεχώς αυτήν ώστε να μη της δοθεί η δυνατότητα να οργανώσει την άμυνα της, αλλά και να συγκεντρώσει στρατό από τις γύρω περιοχές. Από την ημέρα που έφτασε ο στόλος και πολιόρκησε την πόλη, ο στρατός του Αυτοκράτορα Δαβίδ επί σαράντα ημέρες προσπαθούσε απεγνωσμένα με αιματηρές εξόδους να απομακρύνει τους Τούρκους πολιορκητές, ώστε να μπορέσει η πόλη να βρει τα απαραίτητα τρόφιμα και πολεμοφόδια.

Και ας μην ξεχνάμε ότι η Τραπεζούντα, όπως και όλες οι υπόλοιπες ελληνικές πόλεις δεν αποτελούνταν μόνο από ελληνικό πληθυσμό. Στην πόλη κατοικούσαν πολλές άλλες εθνότητες, μεταξύ αυτών και Τούρκοι και είναι αυτονόητο ότι αυτοί κρατούσαν παθητική στάση εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των πολιορκητών.

Παρόλα αυτά τα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, οι απεγνωσμένες προσπάθειες των Ελλήνων για διέξοδο από τον ασφυκτικό κλοιό δεν σταματούν. Με τις ηρωικές τους εξόδους κατορθώνουν να κλονίσουν το ηθικό των Τούρκων πολιορκητών και ετοιμάζονται για το τελειωτικό χτύπημα. Τότε ακριβώς παρουσιάζεται ο Πορθητής με τις αμέτρητες στρατιές του στις νότιες περιοχές και στρατοπεδεύει σε τρίωρη απόσταση από την πόλη. Έτσι ανατρέπει τα σχέδια και τις προσπάθειες των αποκλεισμένων Ποντίων, προδικάζοντας συγχρόνως το αποτέλεσμα αυτής της άνισης μάχης. Η εμφάνιση του, μαζί με τις μυριάδες των νέων στρατιωτών αναπτερώνει το θάρρος των Τούρκων ενώ αντίθετα φέρνει την απελπισία στους αποκλεισμένους Έλληνες.

Τα τρόφιμα εξαντλήθηκαν, οι αρρώστιες περίσσεψαν, ο στρατός από τις συνεχείς εξόδους λιγόστεψε και ορισμένοι από τους κατοίκους στην απελπισία τους άρχισαν να καταφέρονται εναντίον αυτών που επέμεναν για την λύση του δράματος με τα όπλα, πιστεύοντας στις ψευτοϋποσχέσεις του Μωάμεθ για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας τους αν παραδίδονταν χωρίς αντίσταση.

Αφού λοιπόν επί σαράντα ημέρες δοκιμάστηκε η τύχη των όπλων, κι αφού δεν διαφαίνονταν καμία άλλη λύση η οποία θα απομάκρυνε τον κίνδυνο υποταγής στον αιμοχαρή κατακτητή, προτιμήθηκε η παράδοση της πόλης. Η πρωτεύουσα του Ποντιακού κράτους, ο τελευταίος φάρος του Ελληνισμού της Ανατολής που αιώνες φώτιζε την πορεία της φυλής μας για την διάδοση του πολιτισμού σε σκληροτράχηλους λαούς, έσβησε στις 15 Αυγούστου του 1461.

Δείτε το σχετικό βίντεο για την Άλωση της Τραπεζούντας του Πόντου

Από την επόμενη λοιπόν ημέρα που καταλύθηκε η εξουσία των Μεγάλων Κομνηνών και κυριεύτηκε η Τραπεζούντα, το τελευταίο προπύργιο του Ελληνισμού στην Ανατολή, ένα μέρος από τους κατοίκους της κατέφυγε στα βουνά ( όπου υπήρχαν ακόμη μικρές αδούλωτες περιοχές ), ένα άλλο μέρος μεταφέρθηκε στην μισοερειπωμένη Κωνσταντινούπολη για να ζήσουν εκεί και ένα τρίτο υποχρεώθηκε να κατοικήσει έξω από την πόλη και μάλιστα σε απόσταση από αυτήν.

Η μερίδα αυτή του λαού της Τραπεζούντας που εκδιώχθηκε έξω από την πόλη, εγκαταστάθηκε στα ανατολικά, κυρίως γύρω από την εκκλησία του Αγίου Φιλίππου και δυτικά γύρω από την Αγία Σοφία. Και είναι χαρακτηριστικό αυτό γιατί η εκκλησία μετά την υποδούλωση μετά την υποδούλωση και του Πόντου, έγινε η ασπίδα στις ορμές των βαρβάρων αλλά και η στέγη κάτω από την οποία κρατήθηκε άσβεστη η φλόγα του Ελληνισμού και της Ορθόδοξης πίστης.

Το αποκορύφωμα μιας τέτοιας βάρβαρης λογικής, ενός απολίτιστου λαού. Μέσα από αυτούς που διώχθηκαν να κατοικήσουν γύρω από την Τραπεζούντα ο Μωάμεθ διάλεξε τους ωραιότερους και νεότερους Πόντιους, τους πήρε στην υπηρεσία του και τους χρησιμοποίησε ως οπλίτες ή τους ανέθεσε άλλα καθήκοντα στην πλούσια Αυλή του. Πολλούς από τον κοινό λαό τους μοίρασε σαν σκλάβους στους στρατιώτες του και οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να τους υπηρετούν στις σκηνές, στα σπίτια, ακόμη και στις εξωτερικές τους μετακινήσεις.

Στα σπίτια που εγκαταλείφθηκαν, μετά τη βίαιη απομάκρυνση των Ποντίων, ο Μωάμεθ έφερε και εγκατέστησε Τούρκους από άλλες περιοχές, αλλοιώνοντας έτσι ολοκληρωτικά την πληθυσμιακή υπεροχή των Ελλήνων, στο δε Αυτοκρατορικό παλάτι των Κομνηνών τοποθέτησε τον υποναύαρχο του ναυστάθμου της Καλλίπολης, δίνοντας του συγχρόνως και τον τίτλο του πασά.

Ο ίδιος ο Μωάμεθ έμεινε στην Τραπεζούντα όλο τον χειμώνα και τότε μόνο αναχώρησε, όταν όλες οι εντολές του εκτελέσθηκαν και αλώθηκαν όλες οι πόλεις και τα χωριά του Πόντου. Και τα χρόνια, από την μαύρη εκείνη μέρα της άλωσης, άρχισαν να κυλούν και μια καταχνιά σκέπασε απ' άκρη σ' άκρη τη γη του Πόντου.

Βλέποντας όμως οι Τούρκοι με το πέρασμα του χρόνου ότι πέρα από τα σατανικά σχέδια εξόντωσης των υπόδουλων, είχαν ανάγκη από ορισμένα επαγγέλματα, άγνωστα σ' αυτούς, άρχισαν να φέρονται πιο ήπια στους Χριστιανούς και σιγά-σιγά να τους πλησιάζουν, δίνοντας συγχρόνως το δικαίωμα στους Έλληνες να συγκεντρώνονται όλο και πιο κοντά στην πόλη και να σχηματίζουν τις πρώτες ενορίες. Η κίνηση αυτή άρχισε μετά από έναν αιώνα περίπου, αφότου εγκαταστάθηκαν οι Τούρκοι ως αφέντες στην γη του Πόντου. Πολλά επαγγέλματα στα χέρια των Ποντίων άρχισαν να ανθίζουν, πολλές τέχνες, μα κυρίως το εμπόριο το οποίο από αρχαιοτάτων χρόνων, λόγω της γεωγραφικής θέσης του Πόντου, όπως είπαμε και παλιότερα, ήταν η πρώτη πηγή πλούτου των Ελλήνων.

Ποιοι ήταν οι Λαζοί; Ο πατέρας της ιστορίας μας ο Ηρόδοτος, ο οποίος μας έχει δώσει πολλές πληροφορίες, σχετικές με τους λαούς που έζησαν στα νότια παράλια του Ευξείνου Πόντου, τους ταυτίζει με τους Κόλχους φυλή γνωστή στους Έλληνες πολύ πριν τις εκστρατείες τους στην Μ.Ασία και πριν αρχίσουν τους αποικισμούς των Ποντιακών εδαφών.

Εκτός από το μαύρο χρώμα των ρούχων, κάθε άλλη βαφή ήταν απαγορευμένη, όπως επίσης απαγορευμένο ήταν και κάθε πολυτελές ύφασμα. Ο Έλληνας δεν εδικαιούτο να φορέσει καινούργια ενδυμασία και καινούργια υποδήματα, μα ούτε φέσι στο κεφάλι.