Εκτός από το μαύρο χρώμα των ρούχων, κάθε άλλη βαφή ήταν απαγορευμένη, όπως επίσης απαγορευμένο ήταν και κάθε πολυτελές ύφασμα. Ο Έλληνας δεν εδικαιούτο να φορέσει καινούργια ενδυμασία και καινούργια υποδήματα, μα ούτε φέσι στο κεφάλι.
Στα βυζαντινά χρόνια λεγόταν Ακρίτης, λέξη που παράγεται από τα «άκρα = σύνορα». Πρόκειται για μεταφορά από τη λατινική (Limit up = σύνορο), λιμιταναίος ή λιμιτάνεος. Σήμαινε, τον φύλακα των συνόρων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Την εποχή που συνέβαιναν όλα αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα για τον Ελληνισμό στην Κωνσταντινούπολη, η Χαλδία αποτελούσε το 21ο θέμα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η Τραπεζούντα ήταν η έδρα των έπαρχων της κεντρικής εξουσίας.
Έτσι ονομάζονταν οι υπεύθυνοι προϊστάμενοι των μεταλλείων στις μεταλλευτικές περιοχές της Αργυρούπολης, Κρώμνης, Σαντάςς και Σταυρίν. Είχαν πλεονεκτήματα ειδικής προστασίας από το τουρκικό κράτος επειδή αποτελούσαν σπουδαιότατο φορέα πλούτου. Τα πλεονεκτήματα αυτά είχαν την προστασία του νόμου και του εκάστοτε Εμίνη (διοικητή της περιοχής). Σημαντικό προς αναφορά είναι το γεγονός ότι ενώ η διοίκηση της περιοχής ήταν δικαιοδοσίας του Εμίνη, η διοίκηση των μεταλλείων ήταν υπόθεση των αρχιμεταλλουργών δηλαδή των χριστιανών. Οι οικογένειες των αρχιμεταλλουργών πάντα ξεχώριζαν και κατείχαν κληρονομικά το δικαίωμα εκμετάλλευσης των μεταλλείων. Η Μητρόπολη Χαλδίας είχε γίνει εστία ομαδικών αναχωρήσεων προς το εσωτερικό της Μ. Ασίας και τον Καύκασο, Σιεμπίνκαραχισάρ – Ακ Ντάγ – Μερζεφούντα – Περεκετλή – Βουλγάρ – Σις Χατσήκιοϊ – Θεοδοσιούπολη – Κάρς – Βατούμ – Τιφλίδα – Μεσοποταμία – Συρία κ.α.
Μετά την ανακωχή, όσοι Έλληνες είχαν καταφύγει στη Ρωσία άρχισαν να επιστρέφουν με ατμόπλοια που είχε επιτάξει η Ελληνική κυβέρνηση. Από το Σοχούμι αλλά και άλλα λιμάνια άρχισε να επιστρέφει ο Ποντιακός Ελληνισμός στις κοιτίδες του. Ο Ελληνισμός αυτός που εκδιώχθηκε με τους διωγμούς από τα χωριά και τις πόλεις όπου γεννήθηκε και έζησε.
