Έναν βούραν τσατσόπα, Εχ̌ονίγα εχ̌ονίγα - Δημώδες άσμα των Ελλήνων των Κοτυώρων (Ορτούς) του Πόντου
Έναν βούραν τσατσόπα λεφτοκαρί καντζόπα,
βάλλ' ατά σήν τσόπια̤ μου καντουρεύω κορτσόπα.
Έναν βούραν τσατσόπα λεφτοκαρί καντζόπα,
βάλλ' ατά σήν τσόπια̤ μου καντουρεύω κορτσόπα.
Τραγώδεσα τραγώδεσα, κι' εκόπεν το λαλόπο μ',
κόρη ντο έν' ντ' εποίκες ΄μεν ; και τρώγω το καρδόπο μ'.
Εγια μόλα Τιραμόλα ήρθαν τα καράβια όλα...
Παπόρ' πάντα πάς κι έρχεσαι, καμίαν 'κ̌ι' κοιμάσαι
αν 'κ̌ι' θα φέρτ΄ς τ' αρνόπο μου, ΄ς σον κρεμόν να πάς χάσαι
Η λαϊκή δοξασία δεν απομακρύνει το νού απ' την ιδέα ότι η ανθρώπινη ύπαρξη, μετά το θάνατο δεν σβήνει για πάντα. Οι ψυχές των νεκρών φτερουγίζουν κάπου – κάπου στον επάνω κόσμο, συμπαραστέκουν στα συγγενικά τους πρόσωπα. Δύο, τρείς ημέρες καλοστολίζουν τη νύφη και η ώρα της στέψης έχει πλησιάσει.
Εμέν' λέγ'νε Γετίμ – Ογλή, επέθανεν ο κύρ' –ιμ',
με τη κυρού μ' τον θάνατον εχάθεν το χατήρι μ'.